Η επικαιρότητα ενός στίχου 

(ή αλλιώς η αναζήτηση των χαμένων συντρόφων)

«Tο ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του

Mα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει

Mόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις

Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει

Kαι να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου»

(Νίκος Γκάτσος, απόσπασμα από την «Αμοργό»)

Επειδή πιστεύω πως ο Μάνος Χατζιδάκις είχε δίκιο, όταν είπε ότι το έργο τέχνης από την ώρα που δημιουργείται αποκόπτεται πλέον από τη θνητή του αφορμή, παραθέτω εδώ τη σκέψη του Νίκου Γκάτσου. Με τη γνώση πως η δική του αρχική ιδέα απέχει πολύ από τα σημερινά. Να, όμως, που εμένα τώρα δα μου φαίνεται τόσο δική μας υπόθεση. Είναι άραγε άλλη η αξία ενός μεγάλου ποιητή από το να φαντάζει δραματικά επίκαιρος σε κάθε εποχή; Με όποια ερμηνεία αντέχει ο καθένας από μας να σηκώνει στους ώμους του.