Βασίλης Καραβίτης

"Η ελιά και κάτι σαν αιώνιο που συγκρατεί"

Άσημο καταφύγιο της ζωής

Ξέχασε όλα τα δόγματα της συμμετρίας

Κι αισθητικά αδιάφορη αποδέχτηκε

Να κρύβει συνέχεια τ’ αληθινό της πρόσωπο

Μες σε κατάξερους κορμούς κι επίφοβες κουφάλες,

Έτσι θυσιάζοντας για πάντα την ομορφιά

Ξεγελάει ακόμα τον παντεπόπτη χρόνο

κερδίζοντας μια λαθραία αιωνιότητα

Που η επαίσχυντη ζωή αρνείται να προσφέρει

Τώρα μέσ’ από τόση διάρκεια σίγουρη

Μπορεί και γίνεται χωρίς να το ξέρει

Ταπεινά χρήσιμη

Σαν τη σκεβρωμένη μάνα

που οι ρίζες της απλώνουν και κρατάνε

όσο περισσότερο παλιώνει.