Ο Μάης με το άλλο νόημα 

(προς ομοϊδεάτη)

Ο Μάης, ακόμη από το ξεκίνημά του, πολυσήμαντος. Όχι μόνο για το άνοιγμα της φύσης. Είναι ο Μάης των εργατών του Σικάγου. Ο Μάης της εξέγερσης του 1968. Ακόμη, στα δικά μας, ο Μάης των διαδηλωτών της Αθήνας στην απαγορευμένη επέτειο του 1924  και των εξεγερμένων καπνεργατών της Θεσσαλονίκης, το  1936. Και ο Μάης του Αλέκου Παναγούλη. Ο Μάης με το διαφορετικό νόημα.

Αχ, τι τυχερός που είσαι, σύντροφε. Μια τέτοια μέρα όλοι να ψάχνουν πολύχρωμα λουλούδια. Απ’ αυτά που πλέκουν τα στεφάνια. Τα μαγιάτικα. Την ίδια ώρα εσύ να αριθμείς σημαδιακούς νεκρούς.

Εκείνους που πρωτοφώναξαν το δίκιο τους, σε άλλα χρόνια μακρινά, σε άλλη χώρα.

Ακόμη εκείνον που τον ξάπλωσαν σε πόρτα ξηλωμένη, κι η μάνα του ξανάκουσε τον θρήνο της φορές μυριάδες να τον τραγουδούν άξιοι κι ανάξιοι. Σαν μισεμό.

Αλλά κι αυτόν τον άλλον που τραγούδαγε τους πρώτους του νεκρούς. Δεν γνώριζε πως πρώιμα πολύ θα έμπαινε στη λίστα τη μακριά.

Ας ήξερες, καλέ μου σύντροφε, συνοδοιπόρε, που πάντοτε ετούτη η μέρα σε μελαγχολεί, πόσο πιο ευλογημένος είσαι να ξεχωρίζεις από όλους του συρμού. Γιατί θυμάσαι να κρατάς το νήμα που σε δένει με τις πίσω τις σελίδες.

Άσε τον κόσμο να γελά και να τρυγά το άνοιγμα του καιρού. Εσύ -κι όσοι μαζί με σένα- θα νιώθετε κάποιο μισάνοιγμα, μέσα από της ιστορίας τα παράθυρα, που μένει ζωντανή όσο θα πλέκονται τα άλλα στεφάνια. Με κατακόκκινα λουλούδια, πατημένα σε διαδηλώσεις διαλυμένες, μοιρασμένες σε πλατείες διχασμού.

Αχ, σύντροφε, μόνο να ήξερες πόσοι θα νοσταλγήσουν κάποτε τη διαφορετικότητά σου.

Διώνη Δημητριάδου

(φωτογραφία από την ταινία "1900")