Η Φρίντα Κάλο στην προσωπογραφία της

Η Φρίντα Κάλο

στην προσωπογραφία της

Η Φρίντα Κάλο στην προσωπογραφία της

αντικρίζει τον πόνο

με πεταλούδες στα μαλλιά

με τα συμβολικά της ζώα

ως Ηρακλειδείς του στέμματος

να της παραστέκονται

όταν αγέρωχη περιβάλλεται την τριανταφυλλιά της

στέφανο εξ ακανθών

περιδέραιο

το αηδόνι στο στήθος

καρδιακή προσευχή

αδιαλείπτως.

Πόλυ Χατζημανωλάκη

(από τη συλλογή «Το αλφαβητάρι των πουλιών», εκδόσεις Εύμαρος)

Καμιά φορά η ποίηση ασκείται στον δοκιμιακό λόγο, κι ας μην το ξέρει. Είναι τότε που οι στίχοι, εκτός από την αναμφισβήτητη αισθητική αξία της εικόνας που δημιουργούν, δένουν σε ένα συνεχή λόγο που προχωρά με άλματα σκέψης σε θέματα διαχρονικά και οδυνηρά. Ο πόνος, η δύσκολη καθημερινή αδιέξοδη συμπόρευση με το βάρος μιας άδικης ζωής, αλλά και η τέχνη που συντρέχει, που επιστρατεύει όλα της τα πρόσφορα, προκειμένου να συνθέσει μια άλλη εικόνα, ιδανικά με ψήγματα ελπίδας. Ίσως εδώ η πιο σύνθετη σε νόημα λέξη να είναι εκείνο το καταληκτικό «αδιαλείπτως», με το νοηματικό του βάρος να πέφτει από τη μια στο συνεχές του πόνου και από την άλλη στη διαρκή παρουσία της ιαματικής τέχνης. Άλλωστε, κάθε «καρδιακή» κατάθεση –ποιητική ή άλλη– λειτουργεί εν είδει προσευχής, ακόμη κι αν αυτή κατευθύνεται αποκλειστικά και μόνον στον ίδιο τον μυημένο στα υπερκόσμια αόρατα και ασαφή.

Διώνη Δημητριάδου