«Οι φίλοι»

Οι φίλοι που αγαπούσαμε δεν είναι πια εδώ.

Θαρρώ πως κάποιοι πέρασαν απέναντι. Όσο και να τους βλέπω ακόμη να χαμογελούν πίσω από κάδρα, μέσα στις σελίδες των βιβλίων, που άλλοι γράψανε για μας. Ένας θυμάμαι χόρευε μοναχικό ταξίδι με τα μάτια του κλειστά, άλλος (παλιότερα αυτός) έτρεχε να προλάβει σε δρόμο νοτισμένο κάποιο λεωφορείο. Τον κοίταζα από το τζάμι. Συνέχισα. Αυτός δεν πρόλαβε. Άλλος απόμεινε με απορία στο πρόσωπο να ερμηνεύει λάθη και απουσίες.

Κι απ’ όσους μείνανε εδώ, κάποιοι χαμένοι από καιρό. Θα τους γνωρίσω μήπως, αν τους δω σε αντίθετη πορεία ξαφνικά διασχίζοντας τον δρόμο; Έχουν αλλάξει πρόσωπο, συνήθειες; Θα με γνωρίσουν άραγε; Θυμούνται κι αυτοί μια τελευταία εικόνα;  Και κάποιοι, τώρα που μιλάμε, μπορεί να γράφουν στο χαρτί κάτι σημαδιακό, να τους θυμίζει λόγια, νεύματα, κινήσεις.

Δεν ξέρω ποιους νοστάλγησα απόψε. Μα πιο πολύ αγνοώ τις λέξεις που θα άρθρωνα για να με θυμηθούν. Η λήθη είναι πιο ζωντανή απ’ όσα θέλει να κρατήσει το μυαλό. Και αδυσώπητη εν τέλει.

Διώνη Δημητριάδου

(επεξεργασία φωτογραφίας: Διώνη Δημητριάδου)