Ένα ποίημα του Μάρκου Μέσκου και μαζί ένα αναπόφευκτο σχόλιο

Ένα ποίημα του Μάρκου Μέσκου 

και μαζί ένα αναπόφευκτο σχόλιο

«Αετός»

Κάποτε στη Χώρα

ρώτησαν πολλοί τι απόμεινε από την ποίηση

αν υπάρχουν σήμερα ποιητές.

 

Κανείς δεν έδινε απάντηση·

 μια μέρα απρόσμενη

 φάνηκε ένα παιδί δεκάχρονο

 (είπανε κάποιοι πως είναι γέροντας σοφός

 πως άλλαξε την ηλικία του τα ρούχα και την όψη του).

Μίλησε λοιπόν το παιδί:

Οι ποιητές και σήμερα υπάρχουν – τα πουλιά είναι!

Πουλιά του κάμπου και της αετόπετρας

που βλέπουν μακριά πέρα από το ατλάζι και τους κεραυνούς

καταδικασμένα ανάμεσα στη βαρβαρότητα να ζουν

σκλάβοι ακούσιοι με σίδερα στα πόδια

στη μιζέρια το σκότος και την ντροπή με τους λωτούς

της Λήθης εκμαυλισμένοι·

οι ποιητές σήμερα χωρίς ακρόνυχα

χωρίς άλογα και αγαπημένα

βάλτωσαν στη νοσταλγία του Ύψους.

      (Αυτά είπε το παιδί μα κανείς δεν το πίστεψε.)

Μάρκος Μέσκος, από τη συλλογή «Άλφα Βήτα», εκδόσεις Κίχλη

Τι να είναι άραγε χειρότερο; Ο εκμαυλισμός τους καθώς αφήνονται στη λήθη που απλόχερα χαρίζουν οι λωτοί; Μήπως η συμβίωση με τους κάθε λογής βαρβάρους; Ίσως η νοσταλγία εκείνου του απατηλού και άφθαστου πια ύψους; Ή η απιστία των υπόλοιπων, που πια δεν καρτερούν καμιά ποιητική φωνή να λάμψει στα σκοτάδια;

Όλα αυτά, το καθένα με το βάρος του.

Πιστεύω, ωστόσο,  πως αυτό που πονά περισσότερο είναι το βλέμμα το αετίσιο, καταδικασμένο να βλέπει (δεν μπορεί παρά να βλέπει) πέρα μακριά από τους κεραυνούς και όμως να μην μπορεί να μιλήσει.