«Βερολινέζικα χρονικά  1920-1933»  

του Joseph Roth

σε μετάφραση Μαρίας Αγγελίδου

και με εισαγωγή του Michael Hofmann

από τις εκδόσεις Άγρα 

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου»:

«Το 1920 ο Γιόζεφ Ροτ, ο πιο διάσημος γερμανόφωνος ανταποκριτής της εποχής του, έφτασε στο Βερολίνο. Τα άρθρα του για αυτό επηρέασαν μια ολόκληρη γενιά συγγραφέων, ανάμεσά τους και τον Τόμας Μανν.

[…]

 Ο Ροτ κινήθηκε πίσω από το παραπέτασμα της πιο ξακουστής μητρόπολης της τζαζ, όπως δεν έκανε κανένας άλλος Γερμανός συγγραφέας της εποχής του. Έγινε ο χρονικογράφος της ζωής των κατοίκων της που ήταν ξεχασμένοι από όλους […]έπιασε το σφυγμό της Ευρώπης αυτών των αβέβαιων ημερών που προηγήθηκαν της μεγάλης κατάρρευσης μιας ηπείρου και του χαμού ενός ολόκληρου πολιτισμού».

Στην έκδοση προσφέρεται ως ένθετο και το τελευταίο άρθρο του Ροτ, γραμμένο στις 22 Μαΐου 1939, λίγες μέρες πριν από τον θάνατό του «Η βελανιδιά του Γκαίτε στο Μπούχενβαλντ».

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από αυτό το άρθρο (σε μετάφραση της Μαρίας Αγγελίδου) όπου φαίνεται το πνεύμα της γραφής του, καταγγελία διανθισμένη με γερή δόση ειρωνείας. Έξοχος!:

[…]

Οι έγκλειστοι του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης περνάνε δίπλα απ’ αυτή τη βελανιδιά κάθε μέρα. Δηλαδή, δεν περνάνε· τους περνάνε. Ακούστε να δείτε, τώρα! Ένα σωρό ψευδείς ειδήσεις διαδίδονται και κυκλοφορούν για το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ· ιστορίες τρόμου, παραμύθια φριχτά. Καιρός πια να ειπωθεί η αλήθεια: στη βελανιδιά, κάτω από την οποία καθόταν ο Γκαίτε με την κυρία φον Στάιν, και η οποία χάρη στο Νόμο περί Προστασίας της Φύσης εξακολουθεί να βρίσκεται στη θέση της, δεν έχουν «δέσει» ούτε έναν από τους έγκλειστους του στρατοπέδου Συγκέντρωσης. Τους δένουν στις άλλες βελανιδιές, που σ’ αυτό το δάσος τελειωμό δεν έχουν.