Μιλώντας με τον Άγγελο

(μια συνομιλία με αγγέλους

που συνάντησα στην ποίηση

της Έλσας Κορνέτη)

Στο φυσιολογικό δωμάτιο του κυρίου Μαγκρίτ δεν συνέβαινε

τίποτα το ασυνήθιστο και παράξενο. Απλώς συνήθιζε να

ξορκίζει την ομοιομορφία και τον συνωστισμό του πλήθους

με τη μοναξιά ενός ποιητή που εμπνέεται δαγκώνοντας ένα

πράσινο μήλο.

Στη φυσιολογική ζωή του  κυρίου Μαγκρίτ δεν συνέβαινε

τίποτα το ασυνήθιστο και παράξενο. Στον συννεφιασμένο

ουρανό της καθημερινότητάς του έβρεχε κοστουμαρισμένα

μαύρα ανθρωπάκια με φτερά αγγέλων.

[…]

Συγγνώμη, τι ώρα είναι; Είπε ο ποιητής κοιτώντας επίμονα μια

τρεμάμενη σκιά στην οροφή.

Είναι η ώρα που οι άγγελοι κατεβαίνουν στη γη για να

παρατηρήσουν τους ανθρώπους γιατί οι άγγελοι είναι ποιητές

που παρατηρούν τους ανθρώπους με την περιέργεια των ποιητών

[…]

Μαυροφορεμένες χήρες οι νύχτες χτυπούν τα κορακίσια τους

φτερά Εξαθλιωμένοι γυρολόγοι διαλαλούν για πραμάτεια τους

τον θρήνο Με φυτεμένα τηλέφωνα στ’ αυτιά τα τομάρια της

λεοπάρδαλης μουρμουρίζουν το τραγούδι του τσιμεντόκηπου

Ξερνούν δονήσεις που σε ακουμπούν Περπατούν δίπλα σου

Σε χαιρετούν με το βαριεστημένο χαμόγελο της νοικοκυράς

Ξηλωμένοι ιστοί αράχνης οι ώρες Ταλαντεύουν τα ξέφτια τους

στην οθόνη του μυαλού Τα μάτια γεμίζουν λεκέδες Τώρα βλέπεις

με τις στραβοπατημένες παντόφλες Σκοντάφτεις αδέξια

πάνω σε τάφους ανυπεράσπιστων εμβρύων Ο ουρανός κρύβει

κάτω από ραγισμένα μάρμαρα σμιλεμένα απολιθώματα

αδικοχαμένων αγγέλων

[…]

Οι άγγελοι εξαφανίζονται, μου έλεγαν,

όταν φοβηθούν το ποδοβολητό των κυμάτων, σκεπάζουν τα

φτερά τους με φύκια και καρφώνονται σαν βράχια στον

πυθμένα της θάλασσας

εικαστικά: δύο πίνακες του   René Magritte, ένα ψηφιακό κολλάζ του  Alexei Kondakov, και μια λεπτομέρεια από την πόρτα στη βασιλική της Αγίας Μαρίας των Αγγέλων στη Ρώμη

για την αυθαίρετη μείξη των ποιημάτων: Διώνη Δημητριάδου

Έλσα Κορνέτη, Αγγελόπτερα, εκδόσεις Μελάνι

Δύο ποιήματα

από τη συλλογή της Έλσας Κορνέτη

«Αγγελόπτερα»

  εκδόσεις Μελάνι

Η Πηνελόπη στη σκόνη της

Έξοδος διαφυγής Ι

Άσε τον χρόνο σε κόκκους να στοιβάζεται – είναι ο μόνος τρόπος να τον κάνεις χειροπιαστό – να τον αγγίξεις – μην τον καθαρίζεις – μην τον πετάς – προσπάθησε απλώς να τον καταλάβεις – για να κυλίσει ο χρόνος θέλει συμμετοχή – αμέτοχη άμα σε βρει θα σε αγνοήσει – Ματαίωσε την πίκρα της προσμονής – Οργάνωσε την  εκτυφλωτική απόδρασή σου –

Άσε την κεντημένη σκόνη να σε ανεβάσει στον πέπλο της να

γίνει το ιπτάμενο υφαντό που θα σε ταξιδέψει

Άσε τους υπολογισμούς, τις αξίες, τις αποστάσεις

παραδώσου στο χάος

που δεν έχει καμία ερώτηση

που δεν δίνει καμία απάντηση

Έξοδος διαφυγής ΙΙ

Απεγνωσμένα ψάχνει να κρυφτεί

από μάτια λαίμαργα

που με μικρές μπουκιές

την τρώνε

Επειγόντως θέλει να εξαφανιστεί

Απ’ την ευθύνη της φήμης

να γλιτώσει

Βουτά και μπλέκεται με ορμή

στα τεντωμένα νήματα

του έμπιστου αργαλειού της

Με τη σαΐτα της

κλωθογυρνά

Κουκούλι σφιχτό

στο σώμα της

υφαίνει

Μες στην καρδιά

ενός πέπλου νυφικού

η μνήμη της αλαφραίνει

γιατί τα βάσανα της υπομονής

τα γράφει τώρα το στημόνι

σε αναπαράσταση ζωής πικρής

το μόνο της πίστης αποδεικτικό

πως η ίδια κάποτε

σύζυγος υποδειγματική υπήρξε

Τώρα ποιος θα της εξαργυρώσει την αναμονή;

Γιατί το τίμημα μιας υπερβολής

οι γυναίκες του μέλλοντος

να πληρώσουν;

Κανένα στο παλάτι δεν κατάλαβε

πώς βγήκε η Πηνελόπη

Με τόσους άγρυπνους φρουρούς

κι όλα τ’ ανοίγματα κλεισμένα

Κανένας δεν πρόσεξε

την ύφανση

της διαφυγής

στον μύθο

Η ομηρία του μύθου

Κλεισμένοι στη σπηλιά

έπρεπε ν’ αποφασίσουν

ποιος απ’ όλους είναι

ο αληθινός Ποιητής

κι ενώ άρχισαν με αβρότητα να ξεμαλλιάζονται

κι έπειτα με ευγένεια να χτυπιούνται

-         Εγώ είμαι ο Ποιητής

-         Όχι εγώ είμαι ο Ποιητής

-         Εγώ είμαι σας λέω

ο Κύκλωπας με το ηχηρό του μάτι

επέστρεψε στη σπηλιά κι έφραξε την είσοδο

κυλώντας έναν βράχο γνωστό

κι αφού έφαγε τους διοργανωτές, τους μουσικούς

κι άλλους περιφερόμενους κι έδειχνε ακόμα

πεινασμένος ρώτησε τους αναμαλλιασμένους:

Λοιπόν, ποιος από εσας είναι ο Ποιητής;

 κι όλοι μαζί τού απάντησαν:

 Κανένας!

Έλσα Κορνέτη