Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

Τη νύχτα όλα τα αίματα είναι μαύρα David Diop μετάφραση: Αλεξάνδρα Κωσταράκου επίμετρο: Έφη Γαζή εκδόσεις Πόλις η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικο Fractal


Τη νύχτα όλα τα αίματα είναι μαύρα

David Diop

μετάφραση: Αλεξάνδρα Κωσταράκου

επίμετρο: Έφη Γαζή

εκδόσεις Πόλις
η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικο Fractal
https://www.fractalart.gr/ti-nychta-ola-ta-aimata-einai-mayra/





το απόλυτο κακό και η συνείδηση
Όταν βγαίνω μέσα από τη κοιλιά της γης, είμαι απάνθρωπος επειδή το επέλεξα, γίνομαι λιγάκι απάνθρωπος. Όχι επειδή μου έδωσε διαταγή ο λοχαγός, αλλά επειδή εγώ το σκέφτηκα και το θέλησα. […] έγινα άγριος μετά από σκέψη.
Πώς γίνεται κάποιος άγριος, ενώ δεν είναι; Ποια σκέψη είναι αυτή που τον μεταμορφώνει σε «άγγελο του θανάτου»; Ο Αλφά είναι ένας από τους χιλιάδες Αφρικανούς που στρατολογήθηκαν (κάποιοι εθελοντικά και οι περισσότεροι δια της βίας) για να επανδρώσουν τα γαλλικά στρατεύματα στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, μέσα στα χαρακώματα, τις ανοιχτές πληγές της γης. Ο Αλφά μαζί με τον αδελφικό του φίλο Μαντέμπα θα επιλέξουν τον πόλεμο, προκειμένου να δουν μια ζωή με καλύτερο πρόσωπο με την ελπίδα της γαλλικής ιθαγένειας – αν φυσικά κατορθώσουν να βγουν ζωντανοί από το μακελειό· αυτή η παράμετρος όμως δεν τους απασχολεί μέσα στη σφριγηλή και ανυποψίαστη νεότητά τους. Η ζωή, όμως, έχει άλλα σχέδια, κι όποιος χώνεται στη βία του πολέμου συχνά δεν επιβιώνει. Έτσι, σε μια επίθεση ο Μαντέμπα λαβώνεται θανάσιμα και ο Αλφά θα μείνει μαζί του ως να ξεψυχήσει αρνούμενος να δώσει τέλος στο μαρτύριο του αργού θανάτου του φίλου του παρά τις τραγικές του επικλήσεις.
Από το σημείο αυτό και μετά συντελείται η μεταμόρφωση του Αλφά, σε ό, τι η γαλλική προπαγάνδα διακήρυσσε για τους «Σενεγαλέζους» (στεγάζοντας κάτω από αυτή την ονομασία όλους τους Αφρικανούς στρατιώτες στο πλευρό της Γαλλίας)· θα γίνει όχι μόνον η «Μαύρη Δύναμη»  που θα θυσιασθεί ως εμπροσθοφυλακή στις επιθέσεις κατά των Γερμανών, αλλά θα πάρει την όψη του άγριου και απολίτιστου νέγρου, που δεν αρκείται να σκοτώσει τον αντίπαλο αλλά θα τον μακελέψει, θα τον βασανίσει, θα τον ακρωτηριάσει. Ο Αλφά τυραννιέται από τις τύψεις για τον θάνατο του φίλου του θεωρώντας τον εαυτό του υπεύθυνο για την αποκοτιά που του στέρησε τη ζωή.

Εξαιτίας μου έφυγε μπροστά. Εξαιτίας των τοτέμ, της πλάκας μεταξύ μας και εξαιτίας μου, τον Μαντέμπα Ντιοπ τον ξεκοίλιασε ένας μισοπεθαμένος εχθρός με γαλάζια μάτια εκείνη την ημέρα.
Έτσι θα επιδοθεί (πέρα από κάθε διαταγή) σε προσωπικές παράτολμες εξορμήσεις προς τα χαρακώματα του εχθρού για να επιστρέψει κάθε φορά με τρόπαιο όχι μόνο το τουφέκι του νεκρού  στρατιώτη αλλά και κομμένο το χέρι που το κράταγε. Αρχικά η πράξη του στους στρατιώτες που πολεμούν μαζί του στα χαρακώματα θα φανεί ηρωική, παράξενη ωστόσο, θα γελάσουν με τον τρόμο που προξενεί ο Αλφά στον εχθρό. Όσο όμως το μακάβριο έργο του Αλφά συνεχίζεται, θα νιώσουν οι ίδιοι να απειλούνται από τον άγριο στρατιώτη που χρεώνεται ξαφνικά όλους τους μύθους για τους Αφρικανούς και συνιστά  μια απειλή για τον πολιτισμένο κόσμο αυτός ο άγριος μάγος, ο κανίβαλος ίσως. Γι’ αυτούς είναι ένας επικίνδυνος τρελός. Όχι με την προσωρινή τρέλα που γεννά τη γενναιότητα στον πόλεμο, μα ο πραγματικός φίλος του θανάτου, πάνω κι από αδελφός του. Πρέπει να απομακρυνθεί ο Αλφά, να πάει στα μετόπισθεν, να θεραπευθεί από την τρέλα του, να κλειστεί σε άσυλο.
Πράγματι, ο δαίμονας του πολέμου έχει τώρα να αντιμετωπίσει τους δικούς του δαίμονες. Θα πάει πίσω η σκέψη του να βρει την αρχή του νήματος της ζωής του. Ποιος ήταν, πώς έζησε, ποιες ανθρώπινες παρουσίες τον καθόρισαν. Αρκεί, όμως, αυτό για να βρει τη λύτρωση ή μήπως είναι πλέον πολύ αργά;
Ο Diop αφηγείται μια πολύ σκληρή ιστορία, τον ρεαλισμό της οποίας μετριάζει ο ποιητικός τρόπος εκφοράς της γλώσσας· μια γλώσσα εμμονική, τραγουδιστή, κατάφορτη με αλληγορίες και μεταφορές, θα γράψει η γαλλική κριτική. Ωστόσο, δεν μετριάζεται στο ελάχιστο ο συγκλονισμός του αναγνώστη, που αναγνωρίζει στη γραφή του Diop μια λογοτεχνία με απίστευτη δύναμη να συνεγείρει τις συνειδήσεις.  Κατανοεί πως η ακραία συμπεριφορά του ήρωα δεν είναι μόνον το αποτέλεσμα της επίδρασης του πολέμου, δεν είναι ούτε απλώς η διάθεση εκδίκησης για  τον χαμένο φίλο που θέτει τον Αλφά εντελώς έξω από τις ανθρώπινες συνθήκες μιας συμβατικής συμβίωσης και τον κάνει αποσυνάγωγο. Συγκλονίζεται από τη σκληρή αλήθεια πως το κακό παραμονεύει ως εγγενές ανθρώπινο χαρακτηριστικό και αλλοιώνει κάτω από ικανές συνθήκες την ψυχή μετατρέποντάς την σε υποκινητή άγριων εγκλημάτων και οπλίζοντας το χέρι του στρατιώτη εδώ, πέρα από κάθε λογική (αν υπάρχει λογική στον πόλεμο), πολύ πέρα από την οποιαδήποτε δικαιολογία. Απέναντι στο κακό αυτό υπάρχει μόνον η συνείδηση, που μπορεί να κινητοποιηθεί και να στρέψει το άτομο προς τον εαυτό του – μόνο που τότε ανοίγονται δύο δρόμοι: ο ένας να αποδειχθεί η συνειδητοποίηση καταλυτικός παράγοντας για τη σωτήρια μεταστροφή του ατόμου, ο άλλος να οδηγήσει αυτό ακριβώς το βάρος της επίγνωσης σε μεγαλύτερη απόσταση από τα λογικά περιθώρια που ανέχεται η κοινωνική σύμβαση.  
Είμαι η νύχτα και η μέρα. Είμαι η φωτιά και το ξύλο που το κατακαίει. Είμαι ο αθώος και ο ένοχος. Είμαι η αρχή και το τέλος. Είμαι ο δημιουργός και ο καταστροφέας. Είμαι δισυπόστατος. […] Ο μεταφραστής φαίνεται να διστάζει, φοβισμένος από τα αυστηρά βλέμματα που εκτοξεύονται με ανησυχία και θυμό προς το μέρος του. Καθαρίζει τον λαιμό του και απαντά στις επίσημες στολές με χαμηλή φωνή που σχεδόν δεν ακούγεται:
«Εκείνος είπε ότι ήταν ταυτόχρονα ο θάνατος και η ζωή».
Η πολύ καλή μετάφραση είναι της Αλεξάνδρας Κωσταράκου και το ιδιαίτερα κατατοπιστικό επίμετρο της Έφης Γαζή.  Στο εξώφυλλο η ασπρόμαυρη φωτογραφία με τους δύο Αφρικανούς στρατιώτες. Ο ένας με την αθωότητα της ηλικίας και ο άλλος με την απορία στο βλέμμα, θα μπορούσαν να είναι οι δύο φίλοι της ιστορίας, αν όλα αυτά που αφηγήθηκε ο David Diop δεν ήταν άλλη μια εκδοχή έξοχης λογοτεχνικής μυθοπλασίας  στηριγμένης στις αληθινές συνθήκες που βίωσαν οι Αφρικανοί στρατιώτες, οι «Σενεγαλέζοι» του μετώπου, που εδώ μας έδωσαν τη δική τους αλήθεια μέσω της λογοτεχνικής γραφής – μια αλήθεια που ξαφνιάζει και μας κάνει να την ακούσουμε με προσοχή. Ένα μυθιστόρημα από τα καλύτερα της σύγχρονης εκδοτικής παραγωγής. 

Διώνη Δημητριάδου

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2019

Εκδήλωση για τον Γιώργο Χρονά - Εκδήλωση για τον Γιώργο Χρονά




Εκδήλωση 
για τον Γιώργο Χρονά



Ο ποιητής Γιώργος Χρονάς
 το περιοδικό Καρυοθραύστις 
και το περιοδικό Οδός Πανός

Σας προσκαλούν στην εκδήλωση για τον ποιητή και εκδότη Γιώργο Χρονά, την Τετάρτη, 13 Νοεμβρίου 2019, στις 8 το βράδυ, στο Polis art café (Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα)

 Θα μιλήσουν:

-         Για το αφιέρωμα του περιοδικού  Καρυοθραύστις «Γιώργος Χρονάς – ο εκ Περάματος νηός αφέτης» οι:


Βάσω Οικονομοπούλου, σύμβουλος έκδοσης του περιοδικού Καρυοθραύστις και διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας
Διώνη Δημητριάδου, επιμελήτρια του αφιερώματος ποιήτρια και κριτικός βιβλίου
Γιώργος Ευσταθίου, ποιητής 
Βαγγέλης Αλεξόπουλος, ποιητής 


-         Για τη συμπλήρωση 38 χρόνων του περιοδικού Οδός Πανός καθώς και για το πρόσφατο βιβλίο του Γιώργου Χρονά, το θεατρικό «Εμείς κορίτσια δεκατριώ δεκατεσσάρω χρόνων»:


ο Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής, κριτικός βιβλίου και θεάτρου 


Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2019

Το ιστολόγιο (blog) Με ανοιχτά βιβλία προτείνει Το βιβλίο της εβδομάδας Martin MacInnes Γη χωρίς τέλος μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς εκδόσεις Κριτική


Το ιστολόγιο (blog) Με ανοιχτά βιβλία

προτείνει

Το βιβλίο της εβδομάδας

Martin MacInnes

Γη χωρίς τέλος

μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς

εκδόσεις Κριτική





Ένα μυθιστόρημα που αγγίζει την αστυνομική λογοτεχνία με το μυστήριο στην πλοκή του, χωρίς όμως να εξαντλείται στον δικό της χώρο. Μια ιστορία που με τη διαρκή ανατροπή των εικόνων της, με τη διείσδυση όλο και περισσότερο στον χώρο του φανταστικού (ή μήπως πρόκειται για ένα μανδύα του αληθινού;) συνομιλεί με τα καφκικά και μπορχεσιανά τοπία αποκτώντας ένα χαρακτήρα υπαρξιακό. Η εξαφάνιση του ήρωα, του Κάρλος, είναι μόνον  η αρχή γι’ αυτή την παράξενη ιστορία. Στην πορεία των ερευνών του συνταξιούχου επιθεωρητή που θα ψάξει να βρει τον απόντα, ο αναγνώστης θα αμφιβάλλει για την πιστότητα όσων σταδιακά αποκαλύπτονται, ώσπου θα αναρωτηθεί κάποια στιγμή και για την αληθινή υπόσταση της αρχής του νήματος: υπήρξε, λοιπόν, πράγματι εξαφάνιση; Κι ακόμη πιο πέρα, στην προσωπική του πλέον εισχώρηση στα ενδότερα της ιστορίας –που αποδεικνύεται όχι μόνον πολυεπίπεδη αλλά και ευφυής στη σύλληψή της– θα  εννοήσει την απροσδιόριστη θέση του νοήμονος όντος μέσα στον συμβατικά κατασκευασμένο κόσμο αλλά και την επισφαλή σύνδεσή του με την κυρίαρχη Φύση. Το συγγραφικό εγχείρημα του  Martin MacInnes αποδεικνύεται όχι μόνο συγκλονιστικό στις πολλαπλές του αναγνώσεις και ερμηνείες αλλά και εντυπωσιακό· πρόκειται για το πρώτο του βιβλίο που βλέπει το φως της έκδοσης και ήδη έχει κερδίσει το κοινό και την κριτική. 
Σε καλή μετάφραση από τον Αλέξη Καλοφωλιά και ατμοσφαιρικό εξώφυλλο που σε προϊδεάζει για μυστηριακές, πλην όμως επώδυνες, περιπλανήσεις.
Απόσπασμα:
[…] »Το πρόβλημά του ήταν η σαφήνεια. Τίποτε μέσα του δεν ήταν σχεδιασμένο με αδρές γραμμές. Το δέρμα του χαλάρωνε, πλούσιο και εύφορο σε μικροχλωρίδα. Είχε αρχίσει να ‘ξεφτίζει’. Το ανοσοποιητικό του είχε εξασθενήσει, είχε σταματήσει να κάνει τη δουλειά του σύμφωνα με οποιοδήποτε εύλογο στάνταρ – κοινό αποτέλεσμα της κατάθλιψης και του άγχους. Δεν τον σφράγιζε, δεν επικύρωνε την ταυτότητά του, έτσι ήταν ευάλωτος, εκτεθειμένος, ορθάνοιχτος απέναντι στον κόσμο. Αυτό συνέβαινε σε όλο του το είναι. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο τον τρομοκρατούσε η πόλη. Ήταν αιωνίως άρρωστος. Ήταν ένα κομμάτι του περιβάλλοντος. Ήταν σχεδόν ένα τίποτα. Μια χούφτα από αέρα, αυτό ήταν. Πώς θα μπορέσετε να βρείτε κάτι τέτοιο;
»Εκπλήσσεστε που εξαφανίστηκε; Σκεφτείτε την εικόνα που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι για τον εαυτό τους, για το πώς τους βλέπουν οι άλλοι. Ένας άνθρωπος και ένα τοπίο προσδιορισμένα με σαφήνεια. Όμως δεν μπορούσε να σκεφτεί έτσι».
[Martin MacInnes, Γη χωρίς τέλος, μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδόσεις Κριτική]



Διώνη Δημητριάδου


Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2019

O Γιώργος Ξένος στη Θεσσαλονίκη με τρεις διαφορετικές δράσεις τον Νοέμβριο του 2019



O Γιώργος Ξένος στη Θεσσαλονίκη
 με τρεις διαφορετικές δράσεις 
τον Νοέμβριο του 2019


Έκθεση ζωγραφικών του έργων, σχεδίων και
 κεραμικών στην  Γκαλερί  Λόλα Νικολάου  από
 τις  07.11 έως τις 06.12.2019 
επιμέλεια:  Θάλεια Στεφανίδου

[Εγκαίνια Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2019
 19.00 – 22.00]



Συμμετοχή του στην Art Thessaloniki  με την Γκαλερί Λόλα Νικολάου  από τις 21.11  έως τις 24.11.2019

Εικαστική εγκατάσταση στο  Γενί Τζαμί  (διοργάνωση: Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης) από τις 26.11.2019 έως τις 24.01.2020
[Εγκαίνια Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2019, 19.00 – 22.00]

Χωρίς τίτλο, μελάνι σε χαρτί, 280 × 600 εκ., 2002 – 2003.


Χωρίς τίτλο, ακρυλικό σε καμβά, 100 × 70 εκ., 2015


Χωρίς τίτλο, μελάνι σε χαρτί, 300 × 350 εκ., 2007


Ανθρώπινα περιγράμματα, σίδηρος, 200 x 70εκ. έκαστο, 2011-2012


Αγγείο πηλός, 2014


Φίδια, πηλός, 2013-2014


Χωρίς τίτλο, μελάνι σε χαρτί, 70 × 100 εκ., 1999


Χωρίς τίτλο, ακρυλικό σε καμβά, 150 x 150 εκ., 2018



Ο Γιώργος Ξένος  (γεν. Αθήνα, 1953) ανήκει στη γενιά των Ελλήνων καλλιτεχνών που σπούδασαν μετά τη ρεφόρμα του Μάη του ’68 στην Ecole Nationale Superieure des Beaux Arts - Section  des  Arts Plastiques  στο  Παρίσι.  Για μία πενταετία έζησε στη Γερμανία,  [(1987 στο Monchengladbach) και (1988 – 1992 στο Βερολίνο)]. Από το 1993 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Έχει εκθέσει σε ιδιαιτέρως σημαντικούς χώρους τέχνης στην  Ελλάδα και το εξωτερικό,  μεταξύ των οποίων είναι η γκαλερί  Jean Bernier  στην Αθήνα,  το Pergamon Museum στο Βερολίνο, το Schliemann Zentrum στο  Neubuckow, το Winckelmann Museum  στο  Stendal , το Fridericianum στο Kassel, το Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού του Βερολίνου, η Πινακοθήκη Πιερίδη και η Ελληνοαμερικανική  Ένωση στην Αθήνα, η Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων, το Ιστορικό Αρχείο/Μουσείο Ύδρας,  το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο και το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη,  το Μουσείο Δελφικών Εορτών Άγγελου και Εύας Σικελιανού στους Δελφούς, το Αρχαιολογικό Μουσείο και Αρχαιολογικός  Χώρος Δελφών,  το Αρχαιολογικό Μουσείο Μυτιλήνης, το Κάστρο Μυτιλήνης και το Οθωμανικό Λουτρό Μυτιλήνης στη Λέσβο, η Πινακοθήκη Κυκλάδων στην Ερμούπολη Σύρου, το Μουσείο Μπενάκη – Κτήριο Οδού Πειραιώς στην Αθήνα, το Επιγραφικό Μουσείο Αθηνών, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών, το Κρατικό Μουσείο Manege  στην Αγία Πετρούπολη, το National Art Museum στην Κίνα (NAMOC ), το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, καθώς και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ).
Συμμετείχε στην 14η Documenta  στο Kassel

[Ο Γιώργος Ξένος είναι εχέμυθα ανήσυχος. Αυτό μ’ αρέσει και μου προκαλεί σκέψεις. Αυτό με θέλγει. Γνωρίζει να επαναστατεί φρούτα και να τα ενσωματώνει στη φαντασία με το αζημίωτο. Ζώα τελείως ιερουργημένα. Μορφές -  formes -  μέσα στον ίλιγγο του ρήματος ΕΙΝΑΙ. Πιθανόν έχω θέαση. Περίπου όμως τυφλός. Επιβάλλεται μουσική; Βεβαίως …]
                                   (απόσπασμα από το κείμενο του  Νίκου Καρούζου)  

[…Ρυθμικές επαναλήψεις, συνέχειες και ασυνέχειες, αρμονίες και ασυμμετρίες, παύσεις και μουσικά παροράματα, μονοκοντυλιές και μουτζουρώματα.  Τα εικαστικά σχεδιάσματα του Γιώργου Ξένου μέσα από μία συνεχή  αναδόμηση δια-γράφουν κύκλους, ελλείψεις και σερπαντινάτες καμπύλες ή τονίζουν με γωνιώδεις χαράξεις παροξυσμούς, εκτροπές, οξύνσεις και ακκίσματα. Θα τα ονόμαζα  “μουσικογραφήματα”, παρόμοια με  απομεινάρια από την προ-λεκτική συνείδηση που λειτουργούν και σαν προ-σχήματα εξωτερίκευσης εσωτερικής ορατότητας. Μια σημειογραφία εν τέλει που κρυπτογραφεί, ενώ ταυτόχρονα υπαγορεύει ένα γλωσσάρι που ανακινεί υπόγειες παρορμήσεις απελευθέρωσης και τη “βούληση για δύναμη”…]
                                     (απόσπασμα από το κείμενο της  Θάλειας  Στεφανίδου)


Ώρες λειτουργίας:   Τρ., Πε., Πα.: 12.00 – 20.00 / Τε., Σα.: 12.00 -15.00
ΓΚΑΛΕΡΙ ΛΟΛΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ | Τσιμισκή 52, Θεσσαλονίκη
t. +30 2310 240416, e-mail: lolanikolaouartgallery@gmail.com




Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2019

"Η μύτη " του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου

"Η μύτη "


του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου
(2η γραφή αλλαγμένη, με σκίτσα - 1η έκδοση, "Ψέμματα πάλι, Άγρα 1999)





Ήτανε κάποτε ένα κουνέλι αγριοκούνελο· όμορφο κι έξυπνο και δυνατό πολύ. Είχε κάτι μάτια σα δαφνόκουκα πλυμένα στη βροχή κι είχε δρασκελιές μαζί σαν εκατό ακρίδες· δυο φορές σαν όλα τ’ άλλα. Ήταν όμορφο σα μαχαιριά κι έξυπνο σαν το νερό που κυλάει. Όλα τ’ άλλα τα κουνέλια μια το ’θέλανε για λίγο, μια το ζήλευαν πολύ, και τα κοριτσοκούνελα που το ’θελαν πολύ για λίγο, φοβόντουσαν να το πλησιάσουν έτσι που έδειχνε περήφανο κι έξυπνο και δυνατό κι ωραίο.

Όμως το αγριοκούνελο εκείνο ήταν δυστυχισμένο. Ναι, ήταν κρυφά δυστυχισμένο γιατί δεν τού άρεσε η μύτη του: Μια φορά, όταν ήταν μωρό, είχε συναντήσει στο δρόμο του μια μικρή σκατζοχοιρίνα -τού άρεσε, γέλασε που την είδε, τού φάνηκε αστεία- και πήγε να παίξει μαζί της. Όταν όμως τής έπιασε το χέρι κι έσκυψε να της το φιλήσει, κρατώντας τα δάχτυλά της στη ροζ πατούνα του, εκείνη δίχως να το θέλει, τού τρύπησε τη μύτη μ’ ένα της βελόνι. Τίποτε· αστεία πράματα· ούτε που φαινόταν. Μόνο που τού κόλλησε η ιδέα πως πάει· χάλασε η μύτη του, δεν είν’ ωραία πια, ασχήμυνε.  Και ζούσε δυστυχισμένο γιατί δεν τού άρεσε η μύτη του. Και δεν είχε άλλη, να τη βάλει στη θέση τής δικιάς του. Και ζούσε παράμερα, γιατί νόμιζε πως οι άλλοι το κορόιδευαν. Και οι άλλοι, επειδή νόμιζαν πως τους αποφεύγει -έτσι περήφανο κι ωραίο που ήταν- το απόφευγαν τώρα πιο πολύ κι από πριν.

Κι άρχισε τότε να κάνει παρέα με τις κότες και να παίζει μαζί τους. Κι εκείνες έπαιζαν μαζί του. Μα δεν ξέρανε να παίζουν γιατί μεσ’ στα κοτίσια τους παιχνίδια τού τσιμπούσανε τη μύτη απ’ την πολλή χαρά τους. Αυτό στην αρχή τον πείραζε, τον ενοχλούσε· σκέφτηκε όμως μετά: «Εγώ σ’ όλη μου τη ζωή υποφέρω απ’ αυτή τη μύτη· κι ήθελα να ’χω άλλη·  για τη μύτη μου θα χολοσκάω τώρα;» Και συνέχισε να παίζει με τις κότες, ένα χειμώνα ολόκληρο· βαρύ χειμώνα, κρύο.

Την Άνοιξη, μια μέρα, εκεί που καθότανε στην πηγή κοντά, ένα μικρό αγριοκούνελο, φρέσκο, τής ώρας, ξεπήδησε μές’ απ’ τα τριφύλλια και φλάπ, βρέθηκε δίπλα του. «Τι έπαθε η μύτη σου;» τον ρώτησε. «Τι έπαθε;» αντιρώτησε αλαφιασμένος ο δικός μας και μονομιάς θυμήθηκε όλα τα βάσανά του· από τη μέρα που πήγε να φιλήσει το χεράκι τής σκατζοχοιρίνας και τσιμπήθηκε στη μύτη. «Τι έπαθε;» ξανάπε κι έσκυψε πάνω στο νερό να δει εκεί το πρόσωπο τής μύτης του.
Και τι να δει! Ξάφνου πλημύρισε χαρά: Γεμίσαν τα νεφρά του φως· ήθελε ν’ αρχίσει να πηδάει πιο ψηλά κι απ’ τα ψηλότερα χορτάρια. Ήθελε να καβαλήσει τρέχοντας τον άνεμο: Όλη η δυστυχία τής ζωή του είχε φύγει πια. Έτσι τού φάνηκε. Όλα τα κακά μονομιάς εξαφανίστηκαν -έτσι κατάλαβε μ’ αυτό που αντίκρυσε. Γιατί ξαναέσκυψε προσεχτικά πάνω στο νερό, ξανακοίταξε και ξαναείδε: Ξανάδε την κακομοίρα τη μύτη του που ήτανε τρυπημένη και φαγωμένη απ’ τις κότες. Έτσι που ήτανε σα ματωμένο σφουγγάρι τώρα πια, η μύτη του είχε γίνει εντελώς αγνώριστη. Και χάρηκε! Αυτό δεν ήταν η μύτη του, η δικιά του μύτη· η δυστυχία του. Πονούσε βέβαια, έτσι που έσταζε και μάτωνε, μα τι σημασία είχε; Μέσ’ στο χειμώνα η μύτη είχε αλλάξει ολότελα. Αυτό που ευχότανε τόσον καιρό, είχε γίνει κιόλας!


Έκαμε να φύγει απ’ την πηγή, μα όλα τ’ άλλα τ’ αγριοκούνελα, ειδοποιημένα απ’ το μικρό που είχε τρομάξει, γιατ’ είδε πρώτη φορά αίμα στη ζωή του, είχαν έρθει κι ήσαν όλα κύκλος γύρω του.
Έβλεπε σκυμμένα πάνω του πρόσωπα: Όλα ανήσυχα, τρυφερά. Μ έναν καλό λόγο καθένα στα μουστάκια του, με χάδια στη φωνή τους, να τρίβουνε τις γούνες τους όλα πάνω του. Ένα κουβάλαγε χαμομηλάκια, άλλο τα μάσαγε, τρίτο έπαιρνε το γιατρικό απ’ το στόμα του αλλουνού με το στόμα του και το απίθωνε  στις πληγές της μύτης. Άλλος τού βαστούσε το ένα αυτί, άλλος το άλλο, άλλη κουνούσε την ουρά της και τού χάιδευε τη μασχάλη. Άλλη με τα μουστάκια της τού έφτιαχνε τα τσίνορα.

Τι ευτυχία! Δεν πίστευε στα μάτια του: Όλοι ήσαν εκεί, μαζεμένοι γύρω του. Όλοι, που ήσαν ξένοι κάποτε και μακρινοί πριν, βρίσκονταν τώρα γύρω του, κοντά του, σκυμμένοι πάνω του,
Τι ευτυχία! Πόσο αγαπούσε τις κότες…




Αλέξανδρος Αδαμόπουλος









 Αθήνα 24 Οκτωβρίου 2019

2η γραφή αλλαγμένη, με σκίτσα

©Αλέξανδρος Αδαμόπουλος

1η έκδοση «Ψέματα πάλι» ΑΓΡΑ



Ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος (1953). Σπούδασε Νομική στο ΕΚΠ και μεταπτυχιακά -Sociologie Poritique- στο Paris II. Υπήρξε Ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος τής ‘Εταιρείας Φίλων Μουσικής Γιάννη Χρήστου’. Εργάστηκε στο Μουσείο Ελληνικών Μουσικών Λαϊκών Οργάνων ως Γεν. Γραμ. και ως Πρόεδρος τού σωματείου των ‘Φίλων’.

Διετέλεσε μέλος και Γεν. Γραμ. τού δ.σ τού Εθνικού Θεάτρου.

ΈΡΓΑ ΤΟΥ: ‘Δώδεκα και ένα ψέματα’, διηγήματα (Ίκαρος 1991, 2η έκδοση· Άγρα 2009). Γαλλική, Γερμανική, Τουρκική, Ινδική έκδοση. ‘Ψέματα πάλι’, διηγήματα (Άγρα 1999). Γερμανική έκδοση. Ή ‘Άννα’, Γαλλική μετάφραση: Μαργαρίτα Καραπάνου. ‘Οι καινούργιοι Άγιοι’, Τουρκική έκδοση: (Yeni Azizler) ‘Ο Σιμιγδαλένιος’, θέατρο - ποίηση  (Εστία 12η έκδοση. Έως τώρα 84 διαφορετικές θεατρικές παραγωγές). Εθνικό Θέατρο 2015-2016. Αγγλική έκδοση: (The Spiceman). Τουρκική: (Irmikoğlan). Κρατικό Θέατρο Τουρκίας, Şehir Tiyatro: Istanbul, 5/2012. ‘Αυτό’, διήγημα (στη συλλογή ‘Χάριν παιδιάς’, Ίκαρος 2001). ‘Οι Δαιμονισμένοι’, λιμπρέτο για όπερα, Ε.Λ.Σ. Αθήνα, 4/2001. The mask in the Classical Hellenic Theatre, (Συλλογική έκδοση, Aryan books international, N. Delhi 2000.)  ‘Το τσιγάρο και η γιόγκα’ Ηθιστόρημα (Άγρα 2008) Αγγλική μετάφραση. ‘Οχιναιλέγοντας’, θέατρο - ποίηση  (Ίκαρος 2011). Αγγλική έκδοση: Noyessaying ISBN 978-93-5016-7, 2013. Τουρκική: Hayirevet diyerek (Bencekitap, Ankara 2015) ‘Ο κύκλος που δεν κλείνει’, πολιτικό αφήγημα (2013 εκδ. Ίκαρος και ΤΑ ΝΕΑ 20/7/2019)  ‘Το σεντούκι του παππού μου’, μικρό πολιτικό δοκίμιο (Stahtes κ.α. 17/11/2014)  ‘Πολυβίου ιστορία ετών 2150’, ερανισμός απόδοση, Αρχαίων επικαίρων (Dimoi news 7/8/2015) Von Athen lernen, oder Athen etwas aufdrängen?’ σχόλιο για Documenta 14, δίγλωσσο. (Diablog 8/7/2017) ‘Ίναχος, ο γιος του Ωκεανού’, χοροθέατρο για παιδιά (2η εκδ. Κάκτος, 2017) ‘Η Φραγκούλα’ διήγημα (Bookpress, βιβλίοnet, Μονόκλ, Cantus firmus, Τimes.news, κ.α, 9/2018) ‘Ο Μ. Χατζιδάκις και ο Γ. Χρήστου’, βιογραφική συμβολή (Bookpress, FractalartaR, βιβλίοnet, κ.α,10/2018) ‘Για την Εταιρεία Φίλων μουσικής Γιάννη Χρήστου’ συνέντευξη (TaR, Bookpress, Μονόκλ κ.α. 12/2018) ‘Δώδεκα και ένα ψέματα πάλι’ θεατρικό. Αγγλική μετάφραση: Twelve and on lies again2019 ‘Το 1984, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, και το σεντούκι του παππού μου’ (Times.news 27/1/2019) ‘Επενδύσεις…’ διήγημα (‘Με ανοιχτά βιβλία’ 25/2/2019, Times,news 26/2, Μονόκλ 28/2, Fractal 5/3 κ.α). ‘Πέπη κουμπώσου!’ διήγημα (Timesnews 4/4/2019, Fractal, Μονοκλ, Bookpress, Diasporic, Ologramma.) ‘Ο επιτάφιος και ο επί πόλεως θρήνος’, πολιτική ανάλυση (Metrogreece 8/4/2015, Times.news 15/4/2019 κ.α ) ‘Οι καινούργιοι άγιοι’ διήγημα (Fractal, Μονόκλ, Ologramma, Times.news κ.α. 5/2019) Pagotό’ διήγημα (Times.news 27/5, Ologramma, κ.ά. 29/5/2019) ‘ΟΓΑ’ διήγημα (Times.news 12/6, Diasporic 14/6, Stahtes 17/6 κ.α.) ‘Οι δυο Μαργαρίτες’ (Μ. Λυμπεράκη, Μ. Καραπάνου) ολιγόλογη ακτινογραφία (ΤΑ ΝΕΑ 6/7/2019) ‘Το ρουσφέτι’ διήγημα (Eltopia, 24/7 Κύπρος) κ. ά ‘Η κούκλα’ διήγημα (Times News 8/8) κ.ά ‘Η Moniqueδιήγημα (Times News 21/8,κ.α.) ‘Δέκα 9/9/09-9/9/19’ διήγημα (Times News 15/9/2019) ‘Τα όχι του ΝΑΙ’ (μικρό χρονικό μιας άρνησης) Εκδόσεις Οδός Πανός 2019.