Η αξία του ελάχιστου

«Οίκοι ευγηρίας»

Και βέβαια σε τίποτε

δε χρησιμεύει η ποίηση.

Εκτός αν κάποιος που διαβάζει τώρα

τρέξει μετανιωμένος και την ξαναφέρει

σπίτι.

(Γιάννης Βαρβέρης, «Βαθέος γήρατος», Κέδρος)

Το πιο σημαντικό που μπορείς εδώ να σχολιάσεις δεν είναι το αυτονόητο περί του άχρηστου της ποίησης, μια που ευτυχώς η ποίηση, όπως άλλωστε και η τέχνη σε όλες τις μορφές της, δεν έχει καμία σχέση με το ευτελές των χρηστικών πραγμάτων, γι’ αυτό άλλωστε και έχει ζωή και προτείνει ζωή, αληθινή.

Το άλλο είναι που πονά πολύ, όποιον βέβαια έχει περιθώριο ακόμη να μετανιώσει.

Και κάτι πιο μικρό οπωσδήποτε, αλλά με το δικό του βάρος. Εκείνη η όμορφη γενική «βαθέος», που έρχεται πραγματικά από το παρελθόν της γλώσσας, αυτή που η γραμματική διευκρινίζει «λόγιος τύπος». Ναι αυτή, που κάποιοι ακόμη αγαπάμε να θυμόμαστε τη χρήση της, μια που λίγα πλέον πράγματα μας συνδέουν με ό, τι περισσότερο αξίζει στη λειτουργία της γλώσσας.

Και τώρα βλέπω πως το ίδιο το ποίημα είναι όλο κι όλο πέντε αράδες, ενώ τα σχόλια το ξεπερνούν σε έκταση. Η αξία του ελάχιστου; Ακριβώς.