«Πώς γίνεται…»

(μια μνήμη της Πόλης)

Έτσι όπως ανοίγεις το κουτί

με τις φωτογραφίες

Αυτές που τράβηξες

για να κρατήσεις ζωντανά

τα πρόσωπα

που κάποτε υπήρχαν

Και ξαφνικά

ανάμεσά τους

ξεπηδά μια Άννα Κομνηνή

Κι εσύ τη βλέπεις

να την καίει η οδύνη

«μέχρις οστέων

και μυελών

και μερισμού ψυχής»

Και λες

πώς γίνεται

πού βρέθηκε

η βυζαντινή πριγκίπισσα

η «αγέρωχη αυτή  Γραικιά»

κατά τον ποιητή

χαμένη μες στα χρόνια

εδώ να τριγυρνάει

θρηνώντας

Έτσι πιο εύκολα κατανοείς

τον βιωμένο χρόνο

και τον άλλο

τον αβίωτο

και αθέατο

Ωστόσο ζωντανό

Διώνη Δημητριάδου