Καμιά φορά οι στίχοι σε βρίσκουν και σου μιλούν κατ'ευθείαν. Είναι τότε που αντιλαμβάνεσαι πως η ποίηση  ξέρει τον τρόπο να ξεσκεπάζει αλήθειες, με την εύστοχη χρήση των χρόνων, να αποκαλύπτει την πραγματική φύση του ανελέητου Αορίστου, που τόσο ξεγελά με την αοριστία του αλλά που ριζώνει οριστικά και αμετάκλητα πάνω μας. Κι έπειτα έρχεται εκείνος ο Ενεστώτας της διάρκειας...

«Τώρα που τους καθρέφτες θρυμματίσαμε

και μονοκοντυλιά διαγράψαμε τα είδωλά μας

απολιθώματα απομείναμε γυμνά

Το δάκρυ και το χαμόγελο στα στήθη πέτρωσαν

πέτρα ο λόγος και ο πόνος μας

πέτρα το όνειρο κι η ελπίδα πέτρα

πέτρα που την σηκώσαμε στο στήθος μας

Τώρα μ’ αυτήν πλαγιάζουμε και τα όνειρα αδειανά

Σίσυφοι που απόκαμαν στη ρίζα του βουνού γερμένοι

Τώρα μ’ αυτή οδεύουμε μετέωροι

στης ερημιάς την ανελέητη γαλήνη»

Δέσποινα Καϊτατζή - Χουλιούμη, "Διαδρομές"

("Η εμμονή της μνήμης", Salvador Dali, 1931)