Εν τόπω
χλοερώ
Λίθο στον
λίθο, τούβλο στο τούβλο, σκέψη στη σκέψη
έκτισα μια πυραμίδα,
εν γη ερήμω και ανύδρω.
Κι εκεί ως με
επιτύμβιο λίθο σφράγισα τη ζωή μου.
Ακίνητη υπό
το βάρος των αναμνήσεων
κουρασμένη
από την πολυχρόνια πορεία
Σκορπιοί,
οχιές και ερπετά ποικίλα
έντομα
ενοχλητικά με φαρμακερές προβοσκίδες
σαμιαμίδια
φρικιαστικά οι συγκάτοικοι πυραμίδος
εν γη ερήμω
και αβάτω και ανύδρω.
Και άφαντος
υπό τη σκέπη πυραμίδος η ζωή μου.
Και έφεραν
χρυσόν και λίθους πολυτίμους
και λίβανο
και σμύρνα, ωδές δοξαστικές και δάφνης φύλλα.
Ή τα φεραν ή
τα φερα εγώ, τι σημασία έχει;
Σκωλήκων
αφυδατωμένων βρώση η κατάληξη
εν γη
ερήμω και ανύδρω, εις σαρκοφάγον
πυραμίδος.
Περιπλανήσεις
Και ξετυλίγει
τον μίτο στους λαβυρίνθους του νου.
Και τον
τυλίγει και πάλι μίαν άκρη ζητώντας να βρει.
Μια
προσπάθεια συστηματική, αναλυτική
χωρίς ποτέ να
φθάνει στη λύση του θεωρήματος
χωρίς ίσως
και να επιθυμεί να τη γνωρίσει.
Οι νόμοι της
σχετικότητος επικρατούν παντού
κι έτσι όλα
τα συγχωρεί, όλα τα αποδέχεται
σαρκίον αυτός
άκληρον εις κρανίου τόπον.
Με χέρια
έργων κατάδικα, αφοσιωμένα στη βιοπάλη
και με το
πνεύμα στον εγκέφαλο να τον δαιμονίζει συνεχώς.
Με τις πέντε
αισθήσεις διερμηνείς των μεγάλων προβληματισμών
κεραίες
προσλήψεως ανεξηγήτου δημιουργίας, φορείς εκφράσεως.
Κι αυτό το
πνεύμα, ναι μεν θαυμάσιο μα πολύ
τον βασάνισε
στον πρόσκαιρο της ζωής του χάος.
Ας μην τον
προβληματίζει τόσο πια.
Ταλαίπωρος
γαρ λόγω πολυετίας και μικροβιακών συνθηκών
και
κυτταρικών διαταραχών διατελεί.
Και η ύλη του
με την οποίαν τόσον επιμελώς
θα εξαυλωθεί
κι αυτή εν καιρώ, αιωνίας πορείας
τροχιά
πεπερασμένη και άκρως ακατάληπτη.
Του
παραλυτικού
Τους σπάει
τους δεσμούς, λυτρώνεται.
Πορεύεται εν
γη ευθεία, προσωπικού προορισμού
εν γη
ερήμω και ανύδρω, δωρούμενος άφεση
στους
συνοδοιπόρους του παρελθόντος.
Ψυχολογικά
διακόπτει μαζί τους.
Δεν θα
μπορούν να τον πληγώνουν πια.
Αδιαφορεί και για τα πταίσματα.
Αρκετή η προγενέστερη παραλυσία του.
Η
προσπάθειά του να τα αναλύσει όλα
να λύσει τον
γόρδιο οδήγησε εις αδιέξοδο.
Η πολλή
ανάλυση κατέληξε εις παράλυσιν.
Η κολυμβήθρα
του Σιλωάμ δεν του ταιριάζει.
Δεν θα το
περιμένει πλέον το θαύμα στο πεζούλι της.
Σαν έλος τα
βλέπει τα νερά της
Καιρός να
άρει τον κράββατόν του
και να
οδοιπορήσει και πάλι μοναχός του
Για την Ξενία Χερουβειμίδου
Γήρας και
ρευματοειδής αρθρίτις.
Συρρίκνωση
ελεεινή της άλλοτε δροσερής επιδερμίδος.
Και η
επιθυμία της για τη ζωή φευγάτη, ελαχίστη.
Μόνο για να
την τρώει η έγνοια
για τον
μοναχογιό της, τον κανακάρη της.
Με την αιθάλη
του καπνού θαρρείς θα σβήσει κι η πνοή της.
Κακή
συνήθεια. Θα ’λεγε κανείς ότι ζει για να
φουμάρει.
Όπιο στις
οδυνηρές αναμνήσεις,
μαριχουάνα
ηρεμιστική στο άγχος της δυστυχισμένης.
σαν να θέλει
να στερήσει τον ελάχιστο απομένοντα χυμό
από τους
αναμένοντας την φιέστα σκώληκες.
Και τα
μπακίρια της αγυάλιστα.
Τ’ ασημικά της
καταχωνιασμένα κάπου στον μπουφέ.
Ούτε ξέρει
πού, ούτε τη νοιάζει.
Κάτι
παμπάλαιες κουρελαρίες δεν τις αποχωρίζεται.
Της θυμίζουν
τα περασμένα. Αναπολεί το παρελθόν.
Το μέλλον δεν
υπάρχει. Του έχει κλείσει την πόρτα
κατάμουτρα.
Ζητά τη
λύτρωση απ’ τα εγκόσμια.
Την κούρασε
αυτός ο κόσμος, δεν τον αντέχει πια.
Μια ζωή
νομίζουμε ότι το ένα, ότι το άλλο...
Τελικά,
νομίσματα η τιμή του τετιμημένου.
Μια ζωή
βλέπουμε, αντικρίζουμε αντικατοπτρισμούς.
Αλήθειες
κρυμμένες σ’ ανταύγειες.
Ζωές
παιγμένες στα ζάρια για κάτι νομίσματα.
Ερμηνείες
πάμπολλες καταστάσεων.
Κι έτσι
χαράζουμε τον δρόμο μας
στη θεωρία
του αντικατοπτρισμού
Όντα ψυχρά κι
αμίλητα και απλησίαστα.
Λες κι έπεσε
πάνω τους η κατάρα της Δημιουργίας.
Τα εκαρίκευσε
η απογοήτευση, τα εβαλσάμωσε η πίκρα
τα
ακινητοποίησε η προσδοκία, τα εγκατέλειψε τ’ όνειρο.
Παστώθηκαν
αλάτι ν’αποφύγουν τη σαπίλα της ζωής.
Ουκ έχουν ώτα
ακούειν και οφθαλμούς ιδείν.
Κι η αγάπη
δεν τους αγγίζει, τους επρόδωσε κάποτε
Ο Φρόιντ θα
το απέδιδε σε σεξουαλικές στερήσεις.
Ο Ναζαρινός
θα έλεγε ότι αγάπη δεν εγνώρισαν.
Incognito
σε λιώνει
όπως η φωτιά το μέταλλο.
Και την
αφαιρείς με μια φαρδιά κουτάλα
Τώρα θυμήσου
τη μικρή, την όμορφη παιδούλα
είχε το
βλέμμα σαν αυγή και γέλιο σαν ροδιά
κι είχε μια
γλύκα στη μορφή, ζωής αγνής πνοούλα
ονείρου
μαγική σιγή πλανιόταν στη θωριά.
Θυμήσου την
την όμορφη, τη νιάτα στολισμένη
με του ανέμου
τα φιλιά δεμένα στα μαλλιά
είχε τ’ αγέρα
τη δροσιά στο δέρμα ποτισμένη
η άνοιξη
τραγούδαγε μες στη γλυκιά ματιά.
Μ’ Απρίλη
είχε ανθόκλαδα τα χέρια της μπλεγμένα
η όψη την
υπόσχεση μιας κάποιας αρετής
αυγερινού το
γλυκοφώς καθρέφτιζε το βλέμμα
ήταν του
δείλι μενεξές και κρίνο ανατολής.
Σαν όραμα και
έσβησε κι ανάμνηση πια μένει
αν κι ήταν
μια ανάσταση για τον πικρό σου νου
και τώρα πια
εχάθηκε και τι την περιμένει
φτωχό κρινάκι
έρημο στην άκρη του γκρεμού;
Ω ναι, την
πήρες την αγνή, την άδολη χαρά της
γίναν τα
νιάτα κονιορτός και τα φιλιά χαμός.
Γιατί; Δεν άνθιζε μια άνοιξη μες στη χλωρή φωλιά
της;
Δεν ήταν η
αγάπη της μια στάλα ουρανός;
Ποια θε να
φέρει τη χαρά ξανά στην αγκαλιά σου;
Άλλη μικρή,
άλλη αγνή, άλλη Πρωτομαγιά;
Ω, δεν σου
άξιζε ο ανθός στη χέρσα την καρδιά σου
¨Εγινε ο
έρωτας καημός και η χαρά ερημιά
Η Λία Σιώμου (
Λία Αντωνοπούλου ) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Απεφοίτησε από το Χημικό
τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετέπειτα ήλθε στο Michigan State
University για
μεταπτυχιακές σπουδές στην Βιοχημεία όπου και επήρε το δίπλωμά της (Μαster
of
Science). Εργάσθηκε ως ερευνήτρια στο
Michigan State University και στο Northwestern University στο Evanston
Illinois. Επί 18 χρόνια εργάσθηκε ως επιστήμων στο
Υπουργείο Ενεργείας της Αμερικής (U.S Department of Energy)
στο Argonne National Laboratory,
στα προάστια του Σικάγου. Η Λία έχει δημοσιεύσει επτά ποιητικές συλλογές,
Ερωδιού η Κατοικία και Αλκυονίδες (Εκδόσεις Δωδώνη 2001), και Μαγιοστέφανο,
Σπονδή Ονείρου, Εν γη Ερήμω, Attica
και Εις Μνήμην Ουτοπίας (Εκδόσεις Γαβριηλίδης , 2003, 2006, 2007, 2014). Οι συλλογές της
συγκέντρωσαν πολύ καλά σχόλια από διακεκριμένους ποιητάς και λογοτέχνες στην
Ελλάδα. Δύο άρθρα δημοσιευθέντα στην Chicago Greek Star, την καλύτερη εφημερίδα της Ελληνοαμερικανικής κοινότητος στην
περιοχή του Σικάγου έδωσαν εις βάθος ανάλυση του έργου της. Αντιπροσώπευσε
την Ελληνική ποίηση στον εορτασμό “Field of Light.” που έγινε τον Ιούνιο 2015 στο Field Museum του Σικάγου. Ο
παγκοσμίως γνωστός Ιταλός artist Marco Nero Rotelli
οργάνωσε την παρουσίαση προς τιμήν του Dante Alleghieri και του επικού
του ποιήματος
Ἡ Θεία Κωμωδία῾. Αρκετά της ποιήματα έχουν μελοποιηθεί από τον καθηγητή του
Πανεπιστημίου Μακεδονίας και συνθέτου Δόκτωρος Αθανασίου Ζέρβα. Ο Δόκτωρ Ζέρβας
τα έχει παρουσιάσει σε κονσέρτα στην περιοχή του Σικάγου, στο Athens
Conservatory,
Northwestern
University, Chicago
State
University, Univ. of
Thessaloniki,
και στο Odeion School of Music in Skokie.
To
Hellenic
Heartbeat
Media (TVRadioWeb) έχει
παρουσιάσει στην Τηλεόραση δύο φορές συνδιαλέξεις της Λίας Σιώμου σχετικές με
την ποίησή της.
Εννέα εξαιρετικά ποιήματα που τα διαβάζεις και δονείται η ψυχή σου. Στίχοι ποτισμένοι με την αλήθεια της ζωής, την πίκρα των γηρατειών, τον πόνο της απώλειας της νεανικής ικμάδας αλλά και την απόρριψη ή προδοσία από πρόσωπα στα οποία επένδυσες τα όνειρά σου. Εννέα ποιήματα -σταθμοί (σαν τους εννέα μήνες της κυοφορίας μας) που step by step σε ξυπνούν, σε αναγενούν, σε συγκλονίζουν και τέλος σε δυναμώνουν. Γιατί τελικά αυτή είναι η ζωή. Αυτή είναι η εσαεί ζώσα ποίηση που ξέρει να συγκινεί, να δονεί και να φωτίζει το νου και την ψυχή. Συγχαρητήρια Λία Σιώμου!
ΑπάντησηΔιαγραφή