Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Φόβος το νέο πάθος

Οι πληγές δεν ανθίζουν πια

σε ποιήματα και τραγούδια·

κακοφορμίζουν μονάχα.

Η θάλασσα δεν είναι πόθος

που πλέει στ’ ανοιχτά

αλλά φόβος του βυθού.

Τι έγινε η χαρά της ζωής

που κατακτούσε την κάθε στιγμή

ακόμη κι όταν η μέρα ξημέρωνε δυσοίωνη;

Τώρα πόνος κανένας

δε μαστίζει το κορμί

αλλά το μέσα το αλυσοδένει

ένας νέος παντοδύναμος τύραννος:

ο φόβος.

Ήρθε ο φόβος και σάρωσε

όλα τα πάθη.

Ο έρωτας τώρα μοιάζει

πότε με ζητιάνο στη γωνιά

και πότε με γελωτοποιό χωρίς δουλειά

αφού κανέναν πια δεν κάνει να γελάσει.

Ένα είναι το πάθος· ο φόβος

π’ απλώνεται σαν σάβανο

και όλα τα σκεπάζει.

Φόβος για την κατάρρευση

της φύσης, του κορμιού, του κόσμου.

Τώρα αντί να ουρλιάζει το μέσα:

«Τι ωραίος που είναι αυτός!»

μια είναι η φωνή που κυριαρχεί:

«Πρόσεχε!»

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

(από τη συλλογή «Η ανορεξία της ύπαρξης», 2011, «στη μνήμη του Rodney Rooke”)