«Μόνον έτσι»

Με οιωνούς κρύβεται η ζωή.

Και μέσα  απ’ τα κρυφά μηνύματα

χαράζουμε την ασταθή πορεία μας

με των πρωτόπλαστων ακόμη την αφέλεια.

Στις σκοτεινές τις μέρες

φρόντισε αυτό το ελάχιστο που σου αναλογεί

να το κατανοείς.

Γιατί σωθήκαν πια οι ερμηνείες.

Μοναχικά τα λόγια μου

τώρα αυτόματα αναβρύζουν

αναζητώντας μια αλήθεια άκαιρη και μάταιη πολύ.

Ως σήμερα, μου λες,  σιωπούσα.

Μόνο που νόμιζα πως λόγια ψέλιζα

όταν σου έλεγα πόσο η μοίρα είναι άφευκτη

ή με συγκίνηση όταν σου ’δειχνα

σημεία των καιρών

μέσα από πέτρινους χορταριασμένους τόπους

κι ανήλιαγα παρατημένα σπίτια.

Κι εσύ περιγελώντας τα προσπέρναγες

ιδέες ανεμίζοντας σε δρόμους χιλιοπατημένους

κι έλεγες πως ζητάς στέρεα λόγια

όχι εικόνες δυσερμήνευτες.

Λοιπόν, να ξέρεις, στο εξής μόνο με λόγο μεταφορικό

μπορώ να σου μιλάω

που αντέχει πολυσήμαντους σχολιασμούς

και δύναμη έχει μέσα του πολλή

για να ξορκίσει το κακό όπου το συναντήσει.

Μόνο με λόγια που δουλεύτηκαν από τα χέρια ποιητών

που δοκιμάστηκαν σε δύσκολους καιρούς

και ακόμη ανασαίνουν.

Έτσι μπαίνει το ανείπωτο σε λόγο

-αν λόγος πια νοείται-

χωρίς κανόνες

παρά μόνο με τον εσώτερο ρυθμό

που ξέρει να κανοναρχεί στα ταπεινά ξωκλήσια

που λειτουργούν μοναχικά στις ερημιές του νου.

Άλλη ερμηνεία πια δεν δίνεται

ούτε προσφέρεται αντοχή

ούτε παράδρομοι διαφυγής.

Έτσι κι αλλιώς οι εικόνες λειτουργούν

για όποιον αφήνεται να νιώσει τα μυστικά περάσματα.

Όλα τα άλλα σβήνονται

σαν ίχνη ανώφελης πορείας.

Διώνη Δημητριάδου

(Παναγιώτης Τέτσης, θαλασσινό τοπίο)