Το ιστολόγιο "Με ανοιχτά βιβλία" 

διάβασε και προτείνει 

(15 προτάσεις για ανάγνωση)

"καφές και βιβλία"(Γιάννης Σταύρου)

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ "Ποίηση 1963-2011", Καστανιώτης

Ήρθε ο φόβος και σάρωσε

όλα τα πάθη.

Ο έρωτας τώρα μοιάζει

πότε με ζητιάνο στη γωνιά

και πότε με γελωτοποιό χωρίς δουλειά

αφού κανέναν πια δεν κάνει να γελάσει.

Ένα είναι το πάθος· ο φόβος

π’ απλώνεται σαν σάβανο

και όλα τα σκεπάζει.

Φόβος για την κατάρρευση

της φύσης, του κορμιού, του κόσμου.

Μάρκος Μέσκος "Άλφα Βήτα",  Κίχλη

Οι ποιητές και σήμερα υπάρχουν – τα πουλιά είναι!

Πουλιά του κάμπου και της αετόπετρας

που βλέπουν μακριά πέρα από το ατλάζι και τους κεραυνούς

καταδικασμένα ανάμεσα στη βαρβαρότητα να ζουν

σκλάβοι ακούσιοι με σίδερα στα πόδια

στη μιζέρια το σκότος και την ντροπή με τους λωτούς

της Λήθης εκμαυλισμένοι·

οι ποιητές σήμερα χωρίς ακρόνυχα

χωρίς άλογα και αγαπημένα

βάλτωσαν στη νοσταλγία του Ύψους.

Αντώνης Ξυραφάς "Η σκιά του στρατιώτη", Γαβριηλίδης

«Λίγο πιο αριστερά είδε το χιόνι πάλι ολόλευκο και τον κόσμο άδειο, μέχρι που συνειδητοποίησε ότι τα πόδια του άντρα της το δρασκέλιζαν από πάνω. Μια έκπληξη ανακατεμένη με τη φρίκη που νιώθει κανείς όταν βλέπει για πρώτη φορά κάτι τελείως αποτροπιαστικό, αλλά και με τον βαρύ, παραλυτικό φόβο απέναντι στο άγνωστο, γέμισε την καρδιά της. Τον άντρα της δεν τον ακολουθούσε καμιά σκιά, γλίστραγαν γυμνά τα πόδια του πάνω στο χιόνι!»

Γιάννης Ευσταθιάδης "Μαύρο εκλεκτό", Μελάνι

«μόνο σκοτάδι από το πιο εκλεκτό μαύρο χρώμα καραδοκεί και παγερή σιωπή» 

Γρηγόρης Αζαριάδης "Το μοτίβο του δολοφόνου", Γαβριηλίδης

Ο άντρας την κοίταζε αμίλητος. Το παγωμένο βλέμμα του την έκανε να ανατριχιάσει. Τέντωσε το χέρι και την σημάδεψε. Η γυναίκα είδε την αποτρόπαιη μάσκα του τρόμου να την αγκαλιάζει με αόρατα χέρια κι ένιωσε τα παγωμένα δάχτυλα να ψαχουλεύουν τον λαιμό της. «Μην το κάνεις… σε παρακαλώ!» Τρείς πυροβολισμοί ήρθαν σαν απάντηση στην ικεσία της. Οι βολίδες σφηνώθηκαν ψηλά, στους μηρούς. Παραπάτησε κι έγειρε προς τα πίσω. Τα χέρια της υψώθηκαν αβέβαια σαν να προσπαθούσε να προστατέψει το σώμα της απ’ αυτό που καταλάβαινε ότι θα ακολουθούσε. Την πλησίασε λίγο περισσότερο. Τράβηξε ξανά τη σκανδάλη. Άλλοι δυο πυροβολισμοί χαμηλά, στην κοιλιά. Η Περσεφόνη γλίστρησε απαλά προς τα κάτω και σωριάστηκε ανάσκελα στον δρόμο. Ο άντρας πλησίασε λίγο ακόμα. Τα δευτερόλεπτα μέχρι τους επόμενους πυροβολισμούς αργοσύρθηκαν σαν βαριεστημένες χελώνες. Άλλες δυο βολίδες στο στήθος. Έμεινε να την κοιτάζει ακίνητος. Πήγε πάνω της. Ακούμπησε σχεδόν το περίστροφο στο μέτωπό της. Μια τελευταία βολίδα. Εξ επαφής.

Δημήτρης Μπούκουρας "Διάττοντες", μικρές εκδόσεις

«Μετά από όλα αυτά, οι φίλοι και οι συγγενείς, έπιασαν τον Χρήστο και προσπάθησαν να του δώσουν να καταλάβει πως δεν θα ήταν εύκολο να μεγαλώσει μόνος του ένα μωρό παιδί. Το καλύτερο θα ήταν  να το εμπιστευθεί σε κάνα ορφανοτροφείο. Ορφανοτροφείο! Πάλι  αυτή  η  απαίσια  λέξη.  Η απάντηση ήταν άμεση: “Τι λέτε, βρε, που θα κλείσω τον  Δημητράκη στο ορφανοτροφείο!”»

Μάρω Δούκα "Τίποτα δεν χαρίζεται", Πατάκης

Εσύ που έχεις τα προσόντα να γίνεις πεζογράφος, ελάχιστη αυτογνωσία αν διαθέτεις, οφείλεις να καταλάβεις ότι το άθροισμα των χαρισμάτων σου δεν είναι παρά η απόλυτη ένδεια στην περιπέτεια που θα σε δοκιμάσει. Γιατί η πεζογραφία είναι σύνθεση και κίνηση. Πεζογράφος σημαίνει να νοιάζεσαι για όλα γύρω σου και όλα να επιμένεις να τα ξαναδείς. Πεζογράφος θα είσαι όταν θα αναζητάς τα μυστικά της μυθοπλασίας, και όταν πίσω από κάθε φράση σου θα είσαι πάντα εσύ με τις δικές σου έμμονες ιδέες.

Colm Toibin "Νόρα Γουέμπστερ", Ίκαρος

“Μη σκέφτεσαι, μόνον κοίταζε”, είπε η Λόρι.

Δεν ήταν σίγουρη για τα χρώματα, μια που και τα δύο είχαν τόσο χρώμα όσο και σκιά. Κοίταζε τις σκιές, μελετούσε το πιο σκούρο άκρο της καθεμιάς, μετά άφηνε το μάτι της να γλιστρήσει από τα δεξιά στ’ αριστερά, ακολουθώντας μια ευθεία προς τη φωτεινότητα ή κάποια αρχή.

“Αυτό που θέλω να κάνεις τώρα”, της είπε η Λόρι, “είναι να τραγουδήσεις και απλώς να κοιτάζει τα χρώματα και να μη σκέφτεσαι ούτε τα λόγια ούτε εμένα ούτε οτιδήποτε άλλο. Φτιάξε τον ήχο απ’ αυτό που κοιτάζεις.”

Δημήτρης Φαρής "Stay tonight", μικρές εκδόσεις

Οι άνθρωποι πηγαινοέρχονται σκυθρωποί μέσα στις πόλεις και κάνουν κάθε μέρα τα ίδια απαράλλαχτα πράγματα που έκαναν και την προηγούμενη μέρα και αυτό, λένε, τους δίνει ασφάλεια. Κάποια στιγμή ένας, ή και δύο, σηκώνουν το κεφάλι ψηλά, κοιτάζουν τον ουρανό και σκέφτονται: «Ως πότε θα ζω τη ζωή που ζω; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ερωτεύτηκα; Ποιο ήταν το πιο όμορφο όνειρό μου;» Και από εκείνη τη στιγμή κοιτάζουν τη ζωή με αχόρταγα μάτια και ζητούν να ζήσουν τα πάντα.

Κωνσταντίνα Κορρυβάντη "Μυθογονία",Μανδραγόρας

Ας πιούμε
στα μακρόσυρτα απογεύματα του Ντε Κίρικο.

Στους βόλους των παιδιών που μπλέκονται στα πόδια μας
καθώς ξεμακραίνουν λευκά και μαύρα πανιά
νοθεύοντας το απέραντο γαλάζιο.

Στην ουρά της γάτας και στο κουβάρι που διασκεδάζει την πλήξη της.
Στο ειδύλλιο που δεν εκτυλίσσεται στην πόρτα μου.

Σε κάθε περίπτωση ας πιούμε
στην σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων.

Joseph Roth Βερολινέζικα χρονικά - 1920-1933, Άγρα

Οι έγκλειστοι του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης περνάνε δίπλα απ’ αυτή τη βελανιδιά κάθε μέρα. Δηλαδή, δεν περνάνε· τους περνάνε. Ακούστε να δείτε, τώρα! Ένα σωρό ψευδείς ειδήσεις διαδίδονται και κυκλοφορούν για το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ· ιστορίες τρόμου, παραμύθια φριχτά. Καιρός πια να ειπωθεί η αλήθεια: στη βελανιδιά, κάτω από την οποία καθόταν ο Γκαίτε με την κυρία φον Στάιν, και η οποία χάρη στο Νόμο περί Προστασίας της Φύσης εξακολουθεί να βρίσκεται στη θέση της, δεν έχουν «δέσει» ούτε έναν από τους έγκλειστους του στρατοπέδου Συγκέντρωσης. Τους δένουν στις άλλες βελανιδιές, που σ’ αυτό το δάσος τελειωμό δεν έχουν.

Θωμάς Κοροβίνης "Κατάδεσμος", Άγρα

«Εμένα οι κατάρες μου πιάνουν. Και οι ευχές μου πιάνουν. Μα προπαντός οι κατάρες μου, Πραξιτέλη μου»

Σπύρος Γιανναράς "Ο βασιλιάς έρχεται όποτε του καπνίσει", Άγρα

«Η λογοτεχνία θέλει το χρόνο ή τη στιγμή της, όπως και ο έρωτας… »

Ρένα Πετροπούλου-Κουντούρη "Η αγάπη είναι δύναμη", Λιβάνης

«Λες και ξαφνικά μπήκε απ’ το παράθυρο μια αστραπή κι όλα πήραν καθαρές κι έντονες διαστάσεις. Πρόσεξα την κλωστή που κρεμόταν απ’ το ξηλωμένο στρίφωμα του μανικιού του γιατρού, είδα ένα τριμμένο, φαγωμένο σημείο πάνω στο χαλί, το εμαγιέ λαβομάνο στη γωνία, τη σκόνη στον καθρέφτη που ήταν κρεμασμένος πάνω απ’ το τζάκι. Λες και ακινητοποιήθηκε ο χρόνος, κι εγώ με τον δρα Γκέρχαρτ, το θείο Σουκρού και τον Φρανσουά ήμασταν μορφές γκρίζες σε μια φωτογραφία, παγωμένες στην αιωνιότητα».

Ελένη Φουρνάρου "microαστές", Vakxikon

«Περιχαρακωνόμαστε στα κεκτημένα μας, όσα και να ‘ναι, λειψά, πενιχρά, ούτε για φτύσιμο – αυτά έχουμε, αυτά θα διαφημίζουμε πανηγυρικά ως τα καλύτερα του κόσμου. Γιατί αλλιώς διαλυόμαστε. Και άστα να παν’ στο διάολο».

Επιμέλεια: Διώνη Δημητριάδου

η σειρά των προτάσεων είναι τυχαία