«Η τέχνη που μας φοβίζει» (μια σκέψη με αφορμή τη «Δύσκολη τέχνη» του Δημήτρη Ελευθεράκη)

«Η τέχνη που μας φοβίζει»

(μια σκέψη με αφορμή τη «Δύσκολη τέχνη» του Δημήτρη Ελευθεράκη)

Μια τριανταφυλλιά που ανθίζει στον ακάλυπτο, είπε ο δάσκαλος. Ένας λόγος για να ελπίζεις και να απελπίζεσαι, είπε ο δάσκαλος. Ο μαύρος, ναι ο γκρίζος ακάλυπτος, η κατοικία του βλέμματος, το χωνί της καθημερινότητας, το σιφόνι των συνειδήσεων, το σύμβολο των ελπίδων. Το γκριζόμαυρο, ναι το γκριζόασπρο γκράφιτι είναι το προσχέδιο του ακάλυπτου, ο καθρέπτης της γκριμάτσας του προσώπου μας, η τέχνη που μας φοβίζει. Ναι, είναι μια δύσκολη τέχνη. Το γκράφιτι είναι μια δύσκολη τέχνη, είπε ο δάσκαλος. Η Ελλάδα είναι μια δύσκολη τέχνη, είπε ο δάσκαλος.

(Δημήτρης Ελευθεράκης, απόσπασμα από τον μονόλογο «Η δύσκολη τέχνη», εκδόσεις Αντίποδες)

Επειδή η τέχνη (με μικρό ή με κεφαλαίο, αδιάφορο) πάντοτε κάτι αντικατοπτρίζει, ακόμη και όταν, ως προάγγελος, σημαίνει τα ακόμη αφανή.

Επειδή συχνά, κι ας μη μας αρέσει, δεν δείχνει τίποτα περισσότερο από το πρόσωπό μας.

Επειδή οι ακάλυπτοι χώροι, διαρκώς εκτεθειμένοι στα ασεβή βλέμματα,  ζητούν εναγωνίως την κάλυψή τους.

Τέλος, επειδή η τέχνη και η ζωή αλληλοκαλύπτονται  – πανάρχαιο αυτό – γι’ αυτό και συχνά η τέχνη αποβαίνει δύσκολη, όσο και η ζωή.

Διώνη Δημητριάδου