"όχι πάντα με σημαίες και με ταμπούρλα" (μνήμη Μανόλη Αναγνωστάκη)

"όχι πάντα με σημαίες και με ταμπούρλα"

(μνήμη Μανόλη Αναγνωστάκη)

«...Σήμερα ανασκαλεύονται από τους επιγόνους αβίωτες μνήμες, στήνονται γλυκερά ‘προβληματισμένα’ στιχουργήματα και ψιθυρίζονται στις μπουάτ. Πέσαμε στη φτήνεια και στο φολκλόρ. Προς θεού, δε μυθοποιώ τίποτα, δεν αισθάνομαι αγκυροβολημένος πουθενά - εντελώς αντίθετα, αντιδρώ βίαια στις μυθοποιήσεις, αλλά αρνούμαι τους ‘ωραιοποιημένους’ μύθους που ανασύρουν γραφικότητες και λένε ψέματα για την ουσία. Πιστεύω κι εγώ πως η ζωή τραβά την ανηφόρα. Αλλά όχι πάντα με σημαίες και με ταμπούρλα».

(από μια συνομιλία του Μανόλη Αναγνωστάκη με τον Αντώνη Φωστιέρη και τον Θανάση Νιάρχο, στο περιοδικό "Λέξη", τεύχος 11, Γενάρης του 1982)

Δεν ξέρω αλλά διαβάζοντας για ‘αβίωτες μνήμες’, για τη ‘φτήνεια’, την ‘ωραιοποίηση’, τα ‘ψέματα’ νιώθω σαν να τα είπε τώρα ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Είναι και κείνα τα ‘ταμπούρλα’ που λες και ξεπηδούν από τα ηρωικά εκείνα του Ρίτσου για να ξεθυμάνει ο ήχος τους σήμερα και να ηχούν πια μόνο επιλεκτικά στα αυτιά κάποιων. Έχει δίκιο ο ποιητής. Σε μας μένει μόνο η ανηφόρα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς σημαίες (εκτός αν μιλάμε για σαββοπουλικές ‘σημαίες από νάυλον’) και χωρίς τρόπαιο κανένα. Ποια είπαμε ότι είναι η γενιά της ήττας;

 Διώνη Δημητριάδου

("το κόκκινο ανθρωπάκι", γλυπτό του Γιώργου Λάππα)