Ο «περιβάλλων» χώρος 

και ο αφελής «κυρίαρχος» άνθρωπος

   

Μέρα αφιερωμένη στο περιβάλλον η σημερινή και δεν μπορώ να μη μιλήσω για μια στρεβλή εκτίμηση που κυριαρχεί, νομίζω, στους κύκλους των υπερασπιστών του. Όταν λέμε ότι φροντίζουμε και προστατεύουμε τη φύση, είναι σωστό να προσδιορίσουμε τον λόγο που το κάνουμε αυτό. Εννοώ ότι δεν συμμερίζομαι τη βαθύτερη σκοπιμότητα που κρύβεται πίσω από τις διακηρύξεις για την ανάγκη διατήρησης της «αλυσίδας», η οποία καταλήγει αναπόφευκτα στη σωτηρία των ανθρώπων. Λες και όλα τα φυσικά όντα δημιουργήθηκαν για να συντηρούν τον κυρίαρχο άρχοντα. Μας πέρασε από το μυαλό ότι το κάθε φυσικό ον έχει απλώς το δικαίωμα να ζήσει αξιοπρεπώς (σύμφωνα με τα δεδομένα της ίδιας του της φύσης και όχι με τα δικά μας μέτρα) και ότι αντλεί αυτό το δικαίωμα όχι από τη σχέση του μαζί μας αλλά από το γεγονός και μόνον ότι γεννήθηκε; Αν έτσι δούμε τα πράγματα, θα γίνουμε υπέρμαχοι της διατήρησης και προστασίας του περιβάλλοντος χωρίς ωφελιμιστικές σκέψεις. Τότε, όμως, θα πρέπει να επινοήσουμε κάποια άλλη λέξη στη θέση της λέξης «περιβάλλον», η οποία ακριβώς δηλώνει τη διάθεση να κυριαρχήσουμε. Πόσο αφελείς είμαστε! Τα φυσικά πράγματα δεν μας «περιβάλλουν». Υπάρχουν μαζί μας, υπακούοντας στον ίδιο μυστικό ρυθμό που καθορίζει και τις σχέσεις μεταξύ μας. Ο ανθρωποκεντρικός τρόπος ερμηνείας του κόσμου απαιτεί να είμαστε στο κέντρο και να ορίζουμε όλα όσα τάχα μας περιβάλλουν. Ο φυσικός τρόπος αντίληψης του κόσμου συμφιλιώνει εμάς με όλα τα όντα, άρα και με τον εαυτό μας, αφού μας δείχνει την αληθινή θέση μας ανάμεσά τους. Η επιλογή δική μας.

Διώνη Δημητριάδου

(πίνακας της Γιαπωνέζας ζωγράφου Moki)