«το απατηλό της συν-ύπαρξης»

(με αφορμή δύο ποιήματα της Χριστίνας Καραντώνη

«Ασυμφωνία»

Ασυμφωνία προέκυψε, ως φαίνεται, χαρακτήρων

Έτσι το θέμα, χωρίς κατάληξη, παρέμεινε ανοιχτό

Ακρωτηριασμένο μετεωρίζεται έκτοτε

Σε ενικό ανάμεσα

Και δυικό αριθμό

(Χριστίνα Καραντώνη, από τη συλλογή «Πάθη συμφώνων», «Οι εκδόσεις των φίλων»)

«Το συν»

Εάν στης συγκίνησης

στεκόμασταν

το συν, το μαζί

θα μπορούσε η στιγμή

 να γινόταν αιωνιότητα

κι όχι σταυρός από ξύλο

στο αιμόφιλο κόκκινο

ήδη γραμμένο

της μνήμης χαρτί

(Χριστίνα Καραντώνη, από τη συλλογή «Ακόμα χρόνος», «εκδόσεις ΑΩ»

Σαν να ήρθε εκείνο το συν και κόλλησε προκλητικά και αυθαίρετα το ελάχιστο βάρος του πάνω στην ουσία της ύπαρξης, και τη μετάλλαξε σε συμπόρευση, σε συνύπαρξη, θελκτική και παντοδύναμη, μια αυτονόητη συνθήκη. Κι όμως, αυτό το σταθερό και ασάλευτο σύνθετο της λέξης  ίσως υπονομεύεται από το αναπόφευκτο και θεμελιώδες των σχέσεων. Ο άλλος απέναντί σου, όσο κι αν θέλεις να πιστεύεις το αντίθετο, βρίσκεται πάντοτε σε μια παράλληλη πορεία με σένα. Στιγμές στιγμές το παράλληλο καταργείται και στο σημείο τομής πατάει η ελπίδα. Αρκεί, όμως, αυτό το τυχαίο σημείο επαφής για να διατηρηθεί το ελπιδοφόρο συν της σύμπλευσης;

Είναι κι αυτός ο δυικός αριθμός, να υπογραμμίζει με την (καταργημένη πια) σοφία του ότι η σχέση των δύο καθόλου δεν ταυτίζεται με την πολύβουη σχέση των πολλών, αυτή του ανώνυμου πληθυντικού.

(August Macke, couple in the forest)