Το άλλο φεγγάρι

Θυμάμαι ότι κάποτε το φεγγάρι έμπαινε στο σπίτι βρίσκοντας τον δρόμο του κατρακυλώντας από το βουνό, φιλικά παραμερίζοντας την πιο ψηλή κορφή του κυπαρισσιού. Μετά τίναζε τα ρούχα του από τα χώματα, ζήταγε ένα ποτήρι νερό, να ξαποστάσει λίγο και ξανάφευγε. Καμιά φορά είχαμε προνοήσει και είχαμε βάλει μουσική που αγαπάνε τα φεγγάρια. Τότε κοντοστεκόταν κι έλεγε «να πάω κι αλλού και θα ξανάρθω γιατί πολύ μ’ αρέσει».

Τελευταία πια δεν έρχεται. Μπορεί να βρήκε αλλού νερό πιο δροσερό, μπορεί και άλλα τραγούδια να ταιριάζουν πιο καλά στο γέρικο φεγγάρι. Ίσως, πάλι, να φταίμε εμείς που όλο ξεχνάμε να ανοίξουμε το παράθυρο και χτυπάει στο τζάμι και ζαλίζεται. Μα και το κυπαρίσσι χάθηκε, ένα πρωί δεν το είδαμε, νύχτα το πήραν, ασέληνη.

Στην οθόνη ένα τεράστιο ολοστρόγγυλο φεγγάρι. Όμορφο, μα δεν φιλιώνει με τα δέντρα, δεν διψάει για νερό, δεν ακούει μουσική. Φοβάται τους ανθρώπους.

Διώνη Δημητριάδου

(πίνακας του Πέτρου Φιλίππου)