Όλα στο τέλος μια εικόνα

[…]

Το βράδυ που ήρθε ο πατέρας του το ’πε. Του το ’πε καθαρά πως δεν αντέχει άλλο, κουράστηκε πια μ’ ετούτη τη μιζέρια. Έφυγε το πρωί και δεν της άφησε αρκετά λεφτά και δεν  είχαν καφέ και ντράπηκε που ήρθε ο αδελφός της και δεν είχε ούτε μια ψησιά και πήγε και δανείστηκε από την Άννα να κάνει έναν καφέ κι έτσι πέρασε η ζωή χωρίς καφέ, χωρίς κεφάλαια, χωρίς λεφτά, χωρίς ένσημα και ούτε σύνταξη ποτέ θα πάρει… μια αγωνία… μια κούραση… κι ο πατέρας άρχισε να λέει άλλα πράγματα που δεν είχαν σχέση με τον καφέ και το κεφάλαιο… Αυτός έλεγε για τον πρώτο διωγμό που ήταν ξυπόλητος στη Μυτιλήνη και που στο λιμάνι έχασε τη μάνα του κι έκανε τρεις μήνες να τη βρει και που στο δεύτερο διωγμό πήγε θελοντής… μάλιστα θελοντής για να πάνε πίσω στην πατρίδα και στα κτήματά τους[…]

(Δέσποινα Λαλά Κριστ, Τόκος και κεφάλαιο, από τη συλλογή διηγημάτων «Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω», εκδόσεις Σύγχρονη εποχή, β΄ έκδοση 1989)

Πώς όλα έρχονται ξανά και ξανά, εικόνες, καταστάσεις και πρόσωπα και σκέψεις. Η λογοτεχνία που δεν γνωρίζει χρονικά όρια και όποτε θέλει φέρνει πάλι με τις λέξεις της στο προσκήνιο μια ζοφερή πραγματικότητα. Τόσο σύγχρονη όσο και παρωχημένη. Βιωμένη από εκείνους τους άλλους, τους παλαιούς, γονείς και παππούδες. Αλλά και τωρινή, της διπλανής πόρτας. Απλώνεις το χέρι σου και την αγγίζεις.

(Γ. Ιακωβίδης, παιδική συναυλία-λεπτομέρεια)