Ένα ποίημα και μια σκέψη

Απώλειες ΙΙ

του Γιώργου Γάββαρη

Παιδί θυμάμαι,

διάλεγα όνειρα ανέγγιχτα

και σε συρτάρι κλειδωμένα.

Ως τώρα ψάχνω

σε υπόγεια, σοφίτες και δωμάτια

κλειδιά για να βρω.

Κι η μάνα μου

στον τάφο της ολόρθη

να μου λέει:

Στα κλέψανε, αγόρι μου, στα κλέψανε!

Μακάρι να ’ταν ποιητές

για να τους αθωώσω!

Γιώργος Γάββαρης

(από τη συλλογή «Το δέντρο με τις λέξεις», «Οι εκδόσεις των φίλων»)

(στην εικόνα ένα από τα δέντρα που κοσμούν την έκδοση, σχέδιο της Χριστίνας Καραντώνη)

Ίσως η ποίηση να είναι η πλέον κατάλληλη, από όλες τις εκδοχές του έντεχνου λόγου, για να κλείσει (μέσα στο ελάχιστο που της αναλογεί ως χώρος) την απόγνωση αλλά και την επίγνωση. Και ακριβώς επειδή ο ποιητικός λόγος έχει μέσα του το επίκαιρο και το σύγχρονο, μια που πηγαία και αυθόρμητα καταθέτει κάθε φορά την πίκρα που τον ζώνει, μπορεί να μιλά και να ακούγεται αληθινός ακόμη και όταν περιγράφει (με τον τρόπο του οπωσδήποτε) αυτό που ζούμε. Έτσι κι εδώ ο ποιητής μέσα σε μόλις 12 στίχους έβαλε και το προσωπικό αλλά και το συλλογικό βίωμα. Και το ποίημα έγινε το αποτύπωμα μιας εποχής.