"8 του Μάρτη. Κάποιοι μας πείθουν ότι γιορτάζουμε."

Οι υπενθυμίσεις του στυλ «ημέρα του, της…» δεν με βρίσκουν πάντα σύμφωνη. Σαν να μας ξυπνούν για να γιορτάσουμε κάτι που όλο τον υπόλοιπο χρόνο βρίσκεται εν υπνώσει. Και σκέφτομαι σήμερα, μέρα που είναι, 8 του Μάρτη δηλαδή, και όλες οι γυναίκες θα δεχτούμε…ευχές. Τι ακριβώς γιορτάζουμε; Ποιο συμπυκνωμένο νόημα κρύβει αυτό το Χρόνια πολλά;

Η περίφημη ισότητα, καλά θαμμένη στα χαρτιά (κατάκτηση οπωσδήποτε το γεγονός ότι υπάρχουν κι αυτά, όπου βέβαια υπάρχουν), σαν να λέμε το άλλοθι μιας κοινωνίας που μοιάζει να τελείωσε έτσι, νομικίστικα, συνολικά με θέματα δικαιωμάτων.

Η πολυσυζητημένη ποσόστωση, φτηνό απόκτημα των γυναικών, που δεν κατανοούν ότι, εφόσον παρουσιάζεται σαν μια παραχώρηση, ποτέ δεν θα απηχεί την αληθινή ισότητα. Η γυναίκα θα πρέπει να καταξιώνεται με την παρουσία της, τις πράξεις της, τις απόψεις της και όχι ως απαιτούμενος αριθμός σε σχέση με τους άνδρες.

Η νοοτροπία των ανδρών, στέρεα θεμελιωμένη σε θεσμούς, ιδεολογίες, οικονομικά συστήματα. Όλα ταγμένα σε μία λογική, αυτή της ανδρικής ανωτερότητας. Και μόνο ένα παράδειγμα από τη σχολική παιδεία, που όλοι πήραμε σε ακόμη πολύ μικρή ηλικία, αρκεί: πώς μάθαμε την κλίση των ονομάτων (ποιο παιδί διανοήθηκε ποτέ να προτάξει το θηλυκό όνομα επίθετο αντί του…καταξιωμένου  αρσενικού; Ποιο άρθρο πηγαίνει πάντα πρώτο; Φυσικά το αρσενικό. Για το ουδέτερο ας μην κάνουμε θέμα καν). Αν η γραμματική δομεί τη γλώσσα, άρα και τη σκέψη μας, τότε όλα δρομολογούνται από τα πρώτα μας βήματα, και καλά κρατούν σε όλη τη ζωή μας.

Η νοοτροπία, τέλος, των γυναικών, στα ίδια ακριβώς βήματα.  Γυναίκες – μανάδες διαμορφώνουν τη σκέψη των αρσενικών και θηλυκών παιδιών τους. Γυναίκες – φίλες, ερωμένες, σύζυγοι, συνεργάτιδες συντηρούμε την καθιερωμένη αντίληψη για το μοίρασμα των ρόλων, μέσα σε μια κοινωνία δομημένη πάνω σε ανισότητες. Ευθυνόμαστε κι εμείς για τη διατήρηση των στερεοτύπων.

Μήπως πρέπει να το δούμε λίγο διαφορετικά το όλο θέμα;

Η ισότητα αφορά και τα δύο φύλα.

Η απελευθέρωση αφορά και τον άνδρα και τη γυναίκα.

Ο άνθρωπος (όχι ξεχωριστά η γυναίκα ή ο άνδρας)  είναι δέσμιος παγιωμένων αντιλήψεων, που του συσκοτίζουν τον νου και τον κάνουν να βλέπει εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν παρά μόνο σύμμαχοι. Ταυτόχρονα τον κάνουν να αγνοεί τους αληθινούς δεσμώτες του.

Φίλες γυναίκες και φίλοι άνδρες, «αλλού έχουν κρύψει το κλειδί των αλυσίδων μας», όχι στον στείρο αγώνα που φέρνει το ένα φύλο κόντρα στο άλλο.

Ας αναζητήσουμε τη λύση στα προβλήματά μας από κοινού, ως σκεπτόμενοι πολίτες.

Διώνη Δημητριάδου

(ο πίνακας του Παναγιώτη Χαλούλου)