«Περί ήθους»

Προνοητικό πολύ το ήθος.

Κατασκηνώνει προφυλαγμένο, με όλο τον εξοπλισμό,

ανατροπές κατάματα να βλέπει.

Γιατί, ποτέ δεν ξέρεις, αλλάζουν οι εποχές

και τίθεται συχνά ζήτημα χρέους

και πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμο.

Αλλιώς, θα απολογηθεί με λόγια για τις πράξεις

που αστόχαστα ξεφύγαν.

Ωστόσο, είναι ανθρώπινο κάτι να παραλείψει,

κάτι μικρό και αδιόρατο  να μείνει ξεχασμένο.

Τότε το αντίσκηνο μάλλον το παίρνει ο άνεμος

και το ήθος το ταλαίπωρο, ξέσκεπο, εκτεθειμένο,

δικαιολογίες πια δεν έχει.

Θα πρέπει να αποδεχθεί αγόγγυστα

κάθε κατηγορία για αβλεψία, για ολιγωρία,

ακόμη, το χειρότερο, για παντελή απουσία

του ίδιου του εαυτού του.

Απ’ τη στιγμή εκείνη, μόνο σα σκιά,

μάταια ψάχνει τη δικαίωση.

Δεν ξέρει δα πως λείπει η τεχνογνωσία

για αποκατάσταση τρωθέντος ήθους;

Διώνη Δημητριάδου

(η εικόνα από το διαδίκτυο)