Η σωματική αναστάτωση της ποίησης

Να εδώ μια άποψη πολύ ενδιαφέρουσα. Προσωπικά εγώ την ενστερνίζομαι, γι’ αυτό και την αναδημοσιεύω, κι ας πληγώσει κάποιους που κάπως όψιμα ανακάλυψαν τον ποιητικό λόγο. Και δεν εννοώ εδώ (τολμώ να εικάσω ότι και ο Σταύρος Ζουμπουλάκης αυτής της γνώμης είναι) όσους από παιδιά σκαλίζαν λέξεις στο χαρτί με τη συνακόλουθη της ηλικίας τους αφέλεια. Αυτό μάλλον το κάνουν όλοι. «Εργάτες» της ποίησης είναι αυτοί που από νωρίς διάβαζαν ποίηση ψυχανεμιζόμενοι πως ίσως κάπου εκεί στα λίγο ή πολύ δυσνόητα των στίχων αλλά και στη δισήμαντη ή πολυσήμαντη μεταφορικότητα των λέξεων κρυβόταν μεγάλο μέρος από το νόημα αυτού του κόσμου.

«Σχέση αληθινή με την ποίηση μπορεί να έχει στη ζωή του μόνο εκείνος που στα εφηβικά του χρόνια ένιωσε σωματική αναστάτωση διαβάζοντας ένα ποίημα, κι ας μην ήταν σε θέση να κατακτήσει το νόημά του. Όσα ποιητικά βιβλία ή βιβλία περί ποιήσεως και αν διαβάσει κανείς αργότερα, αν δεν έχει νιώσει αυτή την αναστάτωση στην εφηβεία του ή στην πρώτη νεότητα, άδικα κουράζεται. Θα είναι ενδεχομένως σε θέση να αναλύει την τεχνική ενός ποιήματος, να το ταξινομεί, να το συσχετίζει με άλλα, να αποκρυπτογραφεί τις ιδέες του, αλλά ποτέ δεν θα του δοθεί να συγκινείται με το ίδιο το ποίημα, να το νιώθει σωματικά.»

(Σταύρος Ζουμπουλάκης, «Η αδερφή μου», εκδόσεις «Πόλις»)

(πίνακας: Προσωπογραφία του Τάκη Σινόπουλου από τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη)