«Τα παλιά μας βιβλία – φίλοι απ’ τα παλιά»

Ανατρέχουμε σε παλαιότερα αναγνώσματα, αναζητούμε την ίδια απόλαυση που κάποτε πήραμε, ανανεώνουμε την προσωπική μας σχέση με κάτι τόσο αγαπημένο, γιατί τα καλά βιβλία είναι αγαπημένοι φίλοι. Πάντοτε εκεί, στα πιο ψηλά ράφια της βιβλιοθήκης, περιμένουν υπομονετικά να ξαναγυρίσει η μνήμη μας στις σελίδες τους. Κάτι να θυμηθούμε, κάτι να φρεσκάρουμε, κάτι να συμπληρώσουμε σε νεότερο ανάγνωσμα, ίσως κάτι να αναθεωρήσουμε. Γιατί τα βιβλία είναι και ανοιχτά σε συζήτηση, όπως κάνουμε με ένα φίλο, και είναι εκεί και για να διαφωνήσουμε μαζί τους, όπως και με ένα φίλο, που δεν παύουμε να αγαπάμε παρά τις αντίθετες οπτικές. Τα πιο παλιά μας βιβλία, σκονισμένα, ταλαιπωρημένα από τις πολλές «συζητήσεις» μαζί τους, συχνά σημειωμένα με σκέψεις κατά την ανάγνωση, έρχονται να μας θυμίσουν κάτι από το περιεχόμενό τους αλλά και κάτι από μας, τότε που τα διαβάσαμε.

Και να εδώ δύο απόψεις από πραγματικούς φίλους των βιβλίων:

«Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να ξαναδιαβάσω λ.χ. για δέκατη φορά τον "Δον Κιχώτη" ή το "Πόλεμος και ειρήνη", διότι πιστεύω ότι πρέπει κανείς να επαναλαμβάνει τα μεγάλα μαθήματα που έχει πάρει στη ζωή του, διότι ακόμη και τα μεγάλα μαθήματα ενίοτε τα ξεχνάμε».

(Ο Αλέξης Πανσέληνος από συνέντευξη στον Γρηγόρη Μπέκο, εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ)

Και εδώ καταγράφει την αγάπη του για το διάβασμα (που καταλήγει να είναι κάτι σαν έρωτας του αναγνώστη για το αγαπημένο αντικείμενο) ο John Sutherland, καθηγητής της Νεότερης αγγλικής λογοτεχνίας στο University College του Λονδίνου, στο βιβλίο του «Μικρή ιστορία της λογοτεχνίας».

« …πρέπει να το έχω διαβάσει τουλάχιστον εκατό φορές. Εν τούτοις, σαν την αγαπημένη μου μουσική, με ευχαριστεί κάθε φορά που το επισκέπτομαι. Το ξαναδιάβασμα είναι μία από τις μεγάλες ηδονές που μας προσφέρει η λογοτεχνία. Τα κορυφαία λογοτεχνικά έργα είναι ανεξάντλητα – αυτό είναι ένα από τα γνωρίσματα που τα καθιστούν κορυφαία. Όσο συχνά και αν επανέρχεσαι σε αυτά, πάντα θα έχουν κάτι νέο να προσφέρουν.»

(πίνακας του Γιάννη Σταύρου)