"Η κασετίνα των ασύμμετρων"

Ήταν μια όμορφη ξύλινη κασετίνα. Σηκώνοντας το καπάκι της έβλεπες μέσα  ωραία ξαπλωμένα  πέντε μολύβια, στο χρώμα της ώχρας, αχρησιμοποίητα ακόμη.

Το παιδί τα χάζευε, του άρεσαν πολύ. Τόσο που λυπόταν να τα ξύσει και να γράψει μ’ αυτά. Βέβαια τα μολύβια δεν είναι για στόλισμα, αυτό το γνώριζε. Αλλά του φαινόντουσαν τόσο ταιριαστά, το ένα δίπλα στο άλλο, που δεν αποφάσιζε να τα βγάλει από τη θήκη τους. Κάθε τόσο άνοιγε την κασετίνα και τα καμάρωνε.

Δεν φαινόταν η διαφορά με πρώτη ματιά αλλά η αλήθεια ήταν ότι δεν τα έλεγες απολύτως όμοια. Δεν άργησε να το καταλάβει. Έβγαλε από τη σειρά του το τελευταίο στα δεξιά και διέκρινε ένα μικρό ξύσιμο στο πλάι. Ατεχνία ίσως ή κάποια κακομεταχείριση στη συσκευασία. Και τώρα που το κοίταζε πιο προσεκτικά, και το χρώμα του ήταν λίγο πιο ανοιχτό, πιο χλωμό από τα άλλα.

Δεν το ξανάβαλε στη θήκη του μαζί με τ’ άλλα.

Την άλλη μέρα η μητέρα του καθώς άδειαζε το καλαθάκι με τα άχρηστα στο δωμάτιο του παιδιού είδε το μολύβι. Τίποτε δεν θύμιζε την αρχική του μορφή. Ήταν ξυσμένο, τόσο που είχε μείνει σχεδόν το μισό. Αλλά και το χρώμα του είχε πάνω γρατζουνιές με κάτι αιχμηρό.

Το παιδί κάθε τόσο άνοιγε την κασετίνα του με τα τέσσερα όμορφα μολύβια και τα χάζευε. Δεν θυμόταν πια το ένα διαφορετικό, που χάλαγε τη συμμετρία. Ήταν ευτυχισμένο.

Διώνη Δημητριάδου