Κάποιες σκέψεις με αφορμή την επέτειο της επανάστασης του 1821

Δημήτριος Υψηλάντης

« Ο λαός, κύριοι, του οποίου παρρησιάζετε το πρόσωπον, δεν σας έδωσε πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν και πολιτικήν ανεξαρτησίαν του, αλλά να την στερεώσετε, να την διαιωνίσετε. Η ιστορία θέλει κρίνει μίαν ημέραν αδεκάστως την πράξιν σας. »

Αυτά τα λόγια ανήκουν στον Δημήτριο Υψηλάντη, ίσως τον πιο αγνό αγωνιστή της Επανάστασης του ’21. Απευθύνεται τον Απρίλιο του 1826 στην Εθνοσυνέλευση, και καταγγέλλει την προσπάθεια του « Αγγλικού » κόμματος και ιδιαίτερα του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ηγετικής φυσιογνωμίας του, να ξεπουλήσει την υπόθεση της ανεξαρτησίας της Ελλάδας και να εξυπηρετήσει τα αγγλικά συμφέροντα.

Πράγματι, δεν ήταν όλοι οι Έλληνες υπέρ του αγώνα για ανεξαρτησία. Δεν ήταν όλος ο λαός που αγωνίστηκε, για να βρει ο τόπος την αυτόνομη φυσιογνωμία του.

Δεν ήταν όλοι οι πολιτικοί, πνευματικοί και θρησκευτικοί ηγέτες υπέρμαχοι της υπόθεσης για πραγματική απελευθέρωση της Ελλάδας.

Επέτειοι, όπως αυτή, θα έπρεπε να μας προβληματίζουν, και -πέρα από εξάρσεις εθνικού φρονήματος, παρελάσεις και εμβατήρια- να μας στενοχωρούν λιγάκι.
Γιατί μόνον έτσι θα μπορέσουμε να δούμε την πορεία της χώρας αυτής μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν μετά το τέλος του Αγώνα για την Ανεξαρτησία.
Μια κοινωνική επανάσταση που οδήγησε στην επιβεβαίωση της κοινωνικής ανισότητας.
Ένα πνευματικό κίνημα, που μεγάλωσε μέσα απ’ τα μηνύματα της Γαλλικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού, για να καταλήξει να φτιάξει ιδεολογικούς «υπηρέτες » ντόπιων και ξένων συμφερόντων.
Ένα πολιτικό όραμα για ανεξάρτητο ελληνικό χώρο, που μέχρι σήμερα αμφισβητείται.

Η Ιστορία γίνεται κτήμα μας, όχι όμως ως στείρα γνώση, που μένει στις βιβλιοθήκες και στα εκθέματα των μουσείων, αλλά μέσα από την κατανόηση των μηνυμάτων της και τη βίωση και συνέχιση των οραμάτων του φορέα της, του λαού. Αλλιώς, είναι αυτός ο λαός καταδικασμένος σε ρόλο χειροκροτητή μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα.

1821 : Επανάσταση για ένα καλύτερο αύριο. Ήρθε άραγε ;