"Πράγματα θεατρικά"

Βγάζοντας τα πολύχρωμα κουστούμια,

κάτω απ’ τη μάσκα ένα κενό,

μια ξεχασμένη εικόνα σε ξύλινη σκηνή.

Σβησμένα ονόματα, έτσι κι αλλιώς παραπλανητικά,

όσο το επιτρέπει ο λόγος ο γραπτός,

μια πλάνη ξένη και ανούσια,

αδιάφορη μπροστά σε κάθε εξήγηση.

Χωρίς το παρασκήνιο, χωρίς τους θεατές,

Δίχως υποβολέα, τα λόγια θα χαθούν,

θα αναιρεθεί ο στόμφος ο βαθύς.

Στη λήθη και οι φιγούρες θα αφεθούν.

Σαν όλη η μασκαράτα πια χαθεί,

θα μείνει εκστατικό μονάχα ένα παιδί,

που αληθινά τα  νόμιζε.

Και ακολουθώντας τη μέσα του φωνή

θα πιάσει ρυθμικά τα βήματα

και θα χυθεί σε οιστρικό χορό, μοναχικό.

Για να διασώσει στο μυαλό

ακέραιη την εικόνα, χωρίς τα ψεύτικα τα λόγια

χωρίς φτιασίδια, σκηνικά.

Με όση αλήθεια αντέχει να ειπωθεί αμακιγιάριστη

με λόγο αυτόματης γραφής.

Ωστόσο, αυτά στο θέατρο μονάχα ισχύουν.

Διώνη Δημητριάδου

(Jean Ant. Watteau, Iταλοί ηθοποιοί. Γύρω στα 1720. National Gallery of Art. Washington.)