Διαβάζοντας και σχολιάζοντας
(ο
ποιητής σαν σύννεφο)
Η ανάγνωση: από δύο ποιητές που μοιάζει να συνομιλούν, μέσα από τα πολλά
χρόνια που τους χωρίζουν.
«Μέγας ο κόσμος με της φωνής τη δύναμη
…
δεν είμαι άντρας εγώ, είμαι ένα σύννεφο με παντελόνια»
( Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκυ,
«Σύννεφο με παντελόνια»)
«Θα με αναγνωρίσετε
γιατί θα κρατάω παραμάσχαλα ένα στυμμένο σύννεφο»
(Δημήτρης Αγγελής,
από το «Ένα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου»)
Και ο σχολιασμός: αυτοί που συνταιριάζουν με το ασαφές νεφέλωμα δεν είναι
όλοι ίδιοι. Άλλοι ξαπλώνουν πάνω του και νιώθουν να τυλίγονται όμορφα από την
πάχνη του, προνομιούχοι τάχα αυτοί της άνωθεν εξαίσιας εποπτείας. Περιφρονούν τους
ταπεινούς εργάτες της γραφής που ούτε λίγο γκρίζο χιόνι αξιώθηκαν στις λέξεις τους
επάνω. Και αδιαφορούν για όλους τους αμέτοχους κι ανίδεους των πλούσιων νεφών. Μα είναι κι άλλοι που, κομμάτι σύννεφο κι οι
ίδιοι, στύβουν σκληρά το υδάτινο το σώμα τους για να γευτούν μια στάλα ουρανό
όλοι της γης οι κουρασμένοι, επαίτες της ζωής. Αυτοί οι ποιητές έχουν το σύννεφο αναγνωριστικό
σημάδι, βαρύ φορτίο αέρινο, ωστόσο εκλεκτό.
Διώνη Δημητριάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου