Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Μεταφορικά μιλώντας (ύστερη μνεία)

Ακούνε άραγε;

Όταν σε μια αποστροφή του λόγου μας

-μακάρι και του ποιητικού-

θυμόμαστε τον ίσκιο τους

και βάζουμε στις λέξεις μας κάτι απ’ το πρόσωπό τους,

αμέτοχο πια σε θνητά κοιτάγματα,

και λέμε το όνομά τους,

σβησμένο από καιρό μέσα στα χάρτινα κιτάπια.

Αναρωτιέμαι, συγχωρούν την καθυστερημένη μνεία,

κατανοούν τα πιο δειλά αρχικά σκαλίσματα,

συγκατανεύουν στις μέριμνες του βίου

που κρίθηκαν ανώτερες

σε ζυγαριές στραβές.

Γιατί θα έπρεπε στο χρόνο το σωστό

να γράφονται οι εικόνες στο χαρτί.

Κι όσοι λιγόστευαν ανάμεσά μας

-αργά μα σταθερά-

να γνώριζαν πως κάποτε

κάποιοι θα γράφαν λόγια στη ζωή τους.

Ακούνε άραγε,

ή χάνεται κι η μνήμη τους

στον άξενο το χώρο;

Τα ονόματα, τα πρόσωπα, τα φυλαγμένα λόγια.

Απολεσθέντα πράγματα γι’ αυτούς.

Μόνο για μας ισχύουν.

Με λέξεις άκαιρες διασώζουμε την ενοχή.

Διώνη Δημητριάδου

(από τη 2η ομαδική ποιητική συλλογή των εκδόσεων Διάνυσμα)

Με ανοιχτά βιβλία