Επειδή λόγια και εικόνες αγαπούν το σμίξιμο. Επειδή υπάρχουν δρόμοι που οδηγούν κατευθείαν στην ψυχή των όμορφων πραγμάτων. Τέλος, επειδή η τέχνη η αληθινή είναι πάντα  ανοικτή στο μοίρασμα.

Μεταφορικά μιλώντας (το μοίρασμα)

Έναν τόνο γκρίζο πιο κάτω.

Και μετά άλλον ένα.

Μέχρι που το γκρίζο να ακουμπήσει

στο πράσινο.

Να το καταπιεί.

Να το εξαφανίσει.

Τότε να γυρίσεις

και να πεις στον ζωγράφο:

«Μη θαρρείς πως χρωματίζεις πίνακα.

Την ψυχή σου βάζεις κάτω απ’ τα πινέλα σου».

Κι αυτός να στραφεί πάλι στο έργο του

και να απαντήσει:

«Και τη δική σου ψυχή».

Διώνη Δημητριάδου