Το ιστολόγιο (blog) Με ανοιχτά βιβλία προτείνει Το βιβλίο της εβδομάδας Martin MacInnes Γη χωρίς τέλος μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς εκδόσεις Κριτική

Το ιστολόγιο (blog) Με ανοιχτά βιβλία

προτείνει

Το βιβλίο της εβδομάδας

Martin MacInnes

Γη χωρίς τέλος

μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς

εκδόσεις Κριτική

Ένα μυθιστόρημα που αγγίζει την αστυνομική λογοτεχνία με το μυστήριο στην πλοκή του, χωρίς όμως να εξαντλείται στον δικό της χώρο. Μια ιστορία που με τη διαρκή ανατροπή των εικόνων της, με τη διείσδυση όλο και περισσότερο στον χώρο του φανταστικού (ή μήπως πρόκειται για ένα μανδύα του αληθινού;) συνομιλεί με τα καφκικά και μπορχεσιανά τοπία αποκτώντας ένα χαρακτήρα υπαρξιακό. Η εξαφάνιση του ήρωα, του Κάρλος, είναι μόνον  η αρχή γι’ αυτή την παράξενη ιστορία. Στην πορεία των ερευνών του συνταξιούχου επιθεωρητή που θα ψάξει να βρει τον απόντα, ο αναγνώστης θα αμφιβάλλει για την πιστότητα όσων σταδιακά αποκαλύπτονται, ώσπου θα αναρωτηθεί κάποια στιγμή και για την αληθινή υπόσταση της αρχής του νήματος: υπήρξε, λοιπόν, πράγματι εξαφάνιση; Κι ακόμη πιο πέρα, στην προσωπική του πλέον εισχώρηση στα ενδότερα της ιστορίας –που αποδεικνύεται όχι μόνον πολυεπίπεδη αλλά και ευφυής στη σύλληψή της– θα  εννοήσει την απροσδιόριστη θέση του νοήμονος όντος μέσα στον συμβατικά κατασκευασμένο κόσμο αλλά και την επισφαλή σύνδεσή του με την κυρίαρχη Φύση. Το συγγραφικό εγχείρημα του  Martin MacInnes αποδεικνύεται όχι μόνο συγκλονιστικό στις πολλαπλές του αναγνώσεις και ερμηνείες αλλά και εντυπωσιακό· πρόκειται για το πρώτο του βιβλίο που βλέπει το φως της έκδοσης και ήδη έχει κερδίσει το κοινό και την κριτική. 

Σε καλή μετάφραση από τον Αλέξη Καλοφωλιά και ατμοσφαιρικό εξώφυλλο που σε προϊδεάζει για μυστηριακές, πλην όμως επώδυνες, περιπλανήσεις.

Απόσπασμα:

[…] »Το πρόβλημά του ήταν η σαφήνεια. Τίποτε μέσα του δεν ήταν σχεδιασμένο με αδρές γραμμές. Το δέρμα του χαλάρωνε, πλούσιο και εύφορο σε μικροχλωρίδα. Είχε αρχίσει να ‘ξεφτίζει’. Το ανοσοποιητικό του είχε εξασθενήσει, είχε σταματήσει να κάνει τη δουλειά του σύμφωνα με οποιοδήποτε εύλογο στάνταρ – κοινό αποτέλεσμα της κατάθλιψης και του άγχους. Δεν τον σφράγιζε, δεν επικύρωνε την ταυτότητά του, έτσι ήταν ευάλωτος, εκτεθειμένος, ορθάνοιχτος απέναντι στον κόσμο. Αυτό συνέβαινε σε όλο του το είναι. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο τον τρομοκρατούσε η πόλη. Ήταν αιωνίως άρρωστος. Ήταν ένα κομμάτι του περιβάλλοντος. Ήταν σχεδόν ένα τίποτα. Μια χούφτα από αέρα, αυτό ήταν. Πώς θα μπορέσετε να βρείτε κάτι τέτοιο;

»Εκπλήσσεστε που εξαφανίστηκε; Σκεφτείτε την εικόνα που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι για τον εαυτό τους, για το πώς τους βλέπουν οι άλλοι. Ένας άνθρωπος και ένα τοπίο προσδιορισμένα με σαφήνεια. Όμως δεν μπορούσε να σκεφτεί έτσι».

[Martin MacInnes, Γη χωρίς τέλος, μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδόσεις Κριτική]

Διώνη Δημητριάδου