“Η Γυναίκα της Ζάκυνθος – θεατρικός μονόλογος” του Δ. Σολωμού θεατρικό τμήμα καλλιτεχνικού σωματείου Έλευσις και Υδράνη

“Η Γυναίκα της  Ζάκυθος – θεατρικός μονόλογος”

του Δ.  Σολωμού  

θεατρικό τμήμα καλλιτεχνικού σωματείου 

Έλευσις και Υδράνη

Πρωταγωνιστής ο Γιώργης Δρυμωνιάτης

Σκηνοθεσία Άγγελος Μαρίνος

Σκηνικά Μαρία Λεκκάκου

γράφει η Πόλα Βακιρλή Γιαννακοπούλου

Ο θεατρικός μονόλογος ως είδος αποτελεί, νομίζω, το πιο δύσκολο για προσέγγιση και ερμηνεία επί σκηνής έργο. Ο λόγος είναι ότι ένας ηθοποιός καλείται να ενσαρκώσει έναν πολυδιάστατο και πολλάκις απαιτητικό ρόλο, να παρακολουθήσει μόνος του, να υιοθετήσει και να αποδώσει αυτή την πολυμορφία και πολυδυναμία του θεατρικού λόγου, από την αφήγηση της υπόθεσης έως τη λύση της και από τις εσωτερικές συγκρούσεις που ζει ο ήρωας έως την αναπαράσταση των δραματικών  συγκρουσιακών καταστάσεων με τα άλλα υποτιθέμενα και αναφερόμενα κατά την αφήγησή του πρόσωπα. Η εναλλαγή μεταξύ δράσης και αφήγησης ενέχει δυσκολίες και απαιτεί τάλαντο και δεξιότητες. Και τέτοιο τάλαντο υποκριτικής διαθέτει ο μοναδικός ηθοποιός της παράστασης Γιώργης Κασσιμάτης Δρυμωνιάτης. Αλλά και για τον σκηνοθέτη η διδασκαλία και η καθοδήγηση ενός τέτοιου είδους θεατρικού κειμένου είναι το ίδιο απαιτητική και δύσκολη. Κι εδώ φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης Άγγελος Μαρίνος τα κατάφερε πολύ καλά.

Η σκηνοθεσία του έργου, άρτια και προσεγμένη, ο φωτισμός και η μουσική τέλεια εναρμονισμένα με τον λόγο, το σκηνικό με τις εικόνες, το καντήλι, τα κεριά και το λιβάνι απ' την αρχή υποβάλλουν τον θεατή σ' ένα περιβάλλον αισθησιακό και μυσταγωγικό και τον προϊδεάζουν για τα τεκταινόμενα. Το εξωκκλήσι, τέλος, στην άνω δεξιά γωνία, καλοσχεδιασμένο, σύμφωνο με την περιγραφή του κειμένου, ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του χωροχρονικά.. Σε όλα αυτά είναι αξιόλογη η συμβολή της  Μαρίας Λεκκάκου.

Ειδικότερα, η σκηνοθετική και ερμηνευτική προσπάθεια ανταποκρίνεται με επιτυχία στις απαιτήσεις του κειμένου. Η παρουσία του ιερομόναχου Διονύσιου επί σκηνής σεπτή, αναπαριστά με μέσα αισθητά από την αρχή μέχρι το τέλος τον ρόλο του στο έργο, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Το κείμενο αποδίδεται με γλαφυρότητα και σεβασμό από τον πρωταγωνιστή Γιώργη Δρυμωνιάτη, με όλες τις ψυχικές και συναισθηματικές διακυμάνσεις του ήρωα, όπως αυτές αισθητοποιούνται με τη φωνή και τις κινήσεις των χεριών και του σώματος, ακόμα και με το βλέμμα του.

Επιτυχής κρίνεται επίσης η απόδοση του γλωσσικού ιδιώματος της ηρωίδας Γυναίκα της Ζάκυνθος με πιστότητα και ζωντάνια. Η απόδοση των εσωτερικών μονολόγων της ηρωίδας και οι συγκρουσιακές εσωτερικές συνθήκες της, ο χαρακτήρας και συμπεριφορικές επιλογές είναι άρτια δοσμένες γλωσσικά και υφολογικά. Καταφέρνουν έτσι ο σκηνοθέτης και ο υποκριτής να διεισδύσουν στην ψυχή της ηρωίδας και να αποδώσουν πιστά τη μεγαλομανία, τον αυταρχισμό,

τη φιλαυτία αλλά και την περιφρόνηση και απαξίωση προς τις πρόσφυγες γυναίκες του Μεσολογγιού. Σημειώνω εδώ ότι η απόδοση των υποτιθέμενων διαλόγων με τις Μεσολογγίτισσες, κατάφερε να ζωντανέψει  αυτή την απαξίωση και να αναδείξει στα μάτια του θεατή το διαχρονικό αλλά και επίκαιρο σήμερα πρόβλημα της επιβίωσης των προσφύγων ανά τον κόσμο. Συνάμα ο θεατής καταδικάζει τη συμπεριφορά της ξεπεσμένης και ξιπασμένης  Γυναίκας της Ζάκυνθος και επιζητεί την ηθική τιμωρία της.

Ένα επίσης δύσκολο και δυσπρόσιτο σημείο του έργου είναι η απόδοση του οράματος του ιερομόναχου Διονυσίου, που όμως κι εδώ ανταποκρίθηκαν οι συντελεστές του. Η αφήγηση του Σολωμού βρήκε το πιο κατάλληλο πρόσωπο για να την αναπαραστήσει επί σκηνής, καθώς ο Δρυμωνιάτης με τη χροιά της φωνής του και τη γλώσσα του σώματος έστησε μπροστά μας ολοζώντανο το μεταφυσικό και φοβερό σκηνικό του οράματος του ιερομόναχου Διονυσίου. Τέλος η λύση με την τιμωρία της υπερφίαλης Γυναίκας της Ζάκυνθος, μέσα από το όραμα, έγινε αισθητή στον θεατή που αντιλαμβάνεται έτσι την ηθική αποκατάσταση των πραγμάτων και την κυριαρχία του δίκιου.

Η μοναδικότητα και η αξία τελικά της παράστασης αυτής βρήκε ανταπόκριση στους θεατές που εκστασιασμένοι την παρακολούθησαν από την αρχή στο κατάμεστο και κατάλληλα φροντισμένο θεατράκι της Έλευσις και Υδράνη. Βρεθήκαμε πράγματι, όσοι παρακολουθήσαμε την παράσταση,

να έχουμε μεταφέρει την ψυχή μας σε μια υπερβατική υπερκόσμια κατάσταση όπως αυτή μας επιβλήθηκε μέσα από τη θαυμαστή ενσάρκωση του λόγου του Σολωμού. Κι αυτό συντελέστηκε μέσα από μια άξια σκηνοθεσία, σκηνογραφία και ταλαντούχα υποκριτική ικανότητα. Άλλωστε είναι παρήγορο, στους καιρούς που ζούμε, να γίνονται τέτοιες αξιόλογες προσπάθειες στον χώρο της τέχνης.

Πόλα Βακιρλή Γιαννακοπούλου

Η Πόλα Βακιρλή-Γιαννακοπούλου κατάγεται από την Ακράτα Αιγιαλείας, σπούδασε φιλολογία στο ΕΚΠΑ και εργάσθηκε στη Β/θμια Εκ/ση ως καθηγήτρια φιλόλογος. Ασχολείται με την ποίηση και   με τη συγγραφή άρθρων και δοκιμίων, πολλά από τα οποία έχουν δημοσιευτεί στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές:  Φως στην άκρη της καταχνιάς, εκδόσεις Bookstars 2014, Μικρό αλώνι, εκδόσεις Γαβριηλίδη 2015, Με χρώματα κι αρώματα, εκδόσεις Βεργίνα 2016 και Στη συνοικία το Χάος, εκδόσεις Βεργίνα 2018. Ποιήματά της έχουν αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις σε Πανελλήνιους ποιητικούς αγώνες και έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.