“Φτιάξε τον ήχο απ’ αυτό που κοιτάζεις”

Πώς δένουν τα χρώματα με τη μουσική, και όλο αυτό πώς οδηγεί σε μια πρωτόγνωρη γεύση ελευθερίας;

Ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Νόρα Γουέμπστερ» του Κολμ Τομπίν, εκδόσεις Ίκαρος

Ήταν κι αυτός ένας τρόπος να περνάει τις Τρίτες το απόγευμα, σκεφτόταν κάπου κάπου, να κάνει κάτι καινούργιο, να βγαίνει από το σπίτι και να μπαίνει σ’ έναν κόσμο κρυφό, ηχητικά αποκομμένο απ’ όσα συνέβαιναν έξω. Η μεγάλη όμως αλλαγή έγινε όταν η Λόρι έστησε δυο μικρά κάδρα με αφηρημένη ζωγραφική πάνω στο πιάνο και της ζήτησε να τα κοιτάζει, επέμεινε να μην κάνει τίποτε άλλο εκτός από το να τα κοιτάζει – και η αλλαγή αυτή δεν έγινε στη φωνή της αλλά σε κάτι άλλο, που δεν ήταν βέβαιη τι ακριβώς ήταν.

"Πρέπει να τα κοιτάζεις!" πρόσταξε η Λόρι. "Κοίταζέ τα σαν να πρέπει να τα απομνημονεύσεις."

"Ποιος τα έκανε;"

Η Λόρι χαμογέλασε αλλά δεν απάντησε.

"Πρόκειται απλώς για σχέδια;" ρώτησε η Νόρα. "Τι θέλουν να δείξουν;"

"Εσύ μόνον να κοιτάς, αυτό, τίποτ’ άλλο."

Το ένα είχε σκέτες γραμμές· το άλλο τετράγωνα. Αυτό με τις γραμμές ήταν καφετί· το άλλο μπλε. Μερικές γραμμές ήταν σαν να προεξείχαν, σαν να ήταν ανάγλυφες.

"Μη σκέφτεσαι, μόνον κοίταζε", είπε η Λόρι.

Δεν ήταν σίγουρη για τα χρώματα, μια που και τα δύο είχαν τόσο χρώμα όσο και σκιά. Κοίταζε τις σκιές, μελετούσε το πιο σκούρο άκρο της καθεμιάς, μετά άφηνε το μάτι της να γλιστρήσει από τα δεξιά στ’ αριστερά, ακολουθώντας μια ευθεία προς τη φωτεινότητα ή κάποια αρχή.

"Αυτό που θέλω να κάνεις τώρα", της είπε η Λόρι, "είναι να τραγουδήσεις και απλώς να κοιτάζει τα χρώματα και να μη σκέφτεσαι ούτε τα λόγια ούτε εμένα ούτε οτιδήποτε άλλο. Φτιάξε τον ήχο απ’ αυτό που κοιτάζεις."

(πίνακας του Μόραλη)