«ουδέτερος σαν άζωτο» - Κάτι απότον Ηλία

«ουδέτερος σαν άζωτο»

Κάτι απότον Ηλία

Στον ποιητικό λόγο του Ηλία Λάγιου καταφεύγω συχνά και ανιχνεύω εκεί το βάθος αυτής της τόσο ξεχωριστής σκέψης. Ανάμεσα στο εκεί των πολλαπλών ερμηνειών και στο εδώ των εύλογων ανατροπών. Σαν κάθε εναργής, δραστήρια σκέψη, ωθείται στον προβληματισμό οδηγώντας ποιητικά σε ανοιχτό δρόμο προσέγγισης αυτών που διαφορετικά θα παραμείνουν ανερμήνευτα, σαν τα πλησιάσεις  με μονοδιάστατη, δογματική προσήλωση.

Στον «Άνθρωπο από τη Γαλιλαία, ένα πόνημα θεολογικόν» (από τις εκδόσεις Ερατώ, 2004) ψάχνω κάθε τέτοια μέρα κάτι από την ιδιαίτερη πίστη του στα αόρατα θαύματα και στα ορατά ανθρώπινα.

Διαβάζω, λοιπόν:

[…]

ω Κύριε, τ’ άπιστα γεννήματά σου, εις α ενεφύσησας πνοή ζωής συγχώρα τα,

κι επίτρεψε να εορτασθεί μες στην ανάστασή σου η αμαρτάνουσα θνητότης,

κοινώνησέ μας σκοτοφώς κι ασυμμετρία, φανέρωσε τοις αναξίοις τα αόρατα,

όχι ο δούλος σου ο μετανοών να ευφρανθεί, μα ο αποστάτης, ο ληστής κι ο καταδότης.

όμως, ο παλαιός εσπερινών, ψυχρός και αμετάτρεπτος, ουδέτερος σαν άζωτο,

ρομφαία κραδαίνει αντί μηλίτη να κερνά που κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος,

ο πλάσας, αδιακρίτως, και τιτρώσκει μας, αυτός που στέρησέ μας, εξ αρχής, το αμαράζωτο,

ότι εμείς εσφραγιστήκαμε τ’ αρνία του κι ο στοργικός ποιμήν μας είναι ο λύκος.

(Ηλίας Λάγιος, «Ο άνθρωπος από τη Γαλιλαία, ένα πόνημα θεολογικόν, Λουκ. κδ, 13-32, εκδόσεις Ερατώ, 2004)