Το μερτικό

Εκείνος, λυτρωμένος, βάδιζε μέσα στο φως.

Και πίσω ακολουθούσε ένα πλήθος αλλοπρόσαλλο. 

Κάποιοι τον χλεύαζαν, άλλοι τον λοιδορούσαν. 

Μερικοί τον κοίταζαν με ελπίδα.  

«Ίσως κι εμείς;» ρωτούσαν, 

και η σκέψη τους ήταν στο σάρκινο και ευτελές του κόσμου τους.

Και μόνο κάποιος, λίγο πιο πίσω αυτός, 

δεν έτρεχε κοντά του ούτε σκορπούσε τα λόγια του εδώ κι εκεί. Μόνο αναρωτιόταν 

«αν είναι έτσι που μας λες, 

τότε πού είναι το δικό του μερτικό αθανασίας;» 

και έσφιγγε το χέρι του δικού του αγγέλου, 

του μικρού και άδοξου, που έσβηνε ώρα την ώρα.

Διώνη Δημητριάδου

(φωτογραφία: Νουρί Μπιλγκέ Τζεϋλάν)