«Εφιαλτικόν παλίμψηστον»

Πορεύεται με στέρεα βήματα τον ίδιο δρόμο εδώ και χρόνια. Κανένας δεν τον πρόσεξε. Υπάρχει πίσω από όλα τα σημάδια αυτού του τόπου. Ίδια κι απαράλλαχτη στο βάθος η εικόνα. Άμα την ξύσεις λίγο θα σου φανερωθεί παλίμψηστο. Σε ξεγελάει το γυάλισμα. Το μαύρο χάσκει να σε καταπιεί.

Το υπέροχο σαρκίο του κάτω από στεγανά σεντόνια.

Μπορεί ακόμη να αποδιώχνει κάθε σκουλήκι ταπεινό. Όπως τις σκέψεις τις στενάχωρες. Μη τον λερώσει η αλήθεια τους.

Ποτέ δεν είπε αυτός αλήθειες. Τα ψέματα βολεύουν, και από κόστος τίποτε. Επιλογές, θα πει. Καθένας όπως βρέθηκε και όπως του αρέσει.

Λόγια και φωνασκίες. Αλλάζουν οι οπαδοί στρατόπεδο, ο πόλεμος ο ίδιος.

Πώς θα ’θελε και πάλι να βαδίσει σε κείνο τον κοφτό και ρυθμικό σκοπό. Αναπολεί αλλοτινούς καιρούς μέσα από  εικόνες γραμμένες στον σκληρό τον δίσκο του μυαλού του. Γιατί να μην μπορούν και τώρα να γίνουνε τα πράγματα  όπως τότε; Να σκοτωθεί ξανά η άνοιξη.

[Καραδοκούνε πρόσωπα πίσω από σχήματα και σύμβολα ύποπτα, σκοτεινά. Και βγάζουνε κεφάλι μέσα απ’ το βούρκο που κοιμούνται λάθρα. Θα νιώσει άραγε κανείς, θα αισθανθεί, θα ακούσει τον ρυθμικό βηματισμό, τον ύπουλο παλμό;

 Η εικόνα χτίζεται έτσι κι αλλιώς αθόρυβα και φτιάχνει νέο πουκάμισο το φίδι.]

Διώνη Δημητριάδου

(Βάσω Κατράκη, Μνήμη ΙΙ)