«Το μεγάλο σάλτο»

Ζηλόφθονος και μίζερος ένας μικρός σκορπιός κρυμμένος σε μια πέτρα τον έπιασα στον ύπνο, δεν με κατάλαβε, τον είδα την ώρα που με αναμείξεις φοβερές το ετοίμαζε το δηλητήριο, μετά το έκρυψε κάτω από την ουρά του, κι έμεινε να καιροφυλακτεί για το χτύπημα, το οριστικό, του λέω τότε «σε είδα, μην κρύβεσαι» κι αυτός ατάραχος μου έριξε λοξή ματιά και «όπου και να πας θα σε βρω, για σένα το ετοιμάζω» είπε και αρχίνησε να γυαλίζει τις δαγκάνες του κουνώντας επιδεικτικά την ουρά του, δεν έτρεξα να φύγω, μάταιο ήταν σκέφτηκα, μόνο του είπα «χτύπα γερά και γρήγορα, έτοιμη είμαι για το μεγάλο σάλτο», και τότε γέλασε με εκείνο το υπόκωφο, το εφιαλτικό, «χαμένη έτσι κι αλλιώς» είπε και μάζεψε τα φονικά του όπλα γυρνώντας μου την πλάτη, κι εγώ τώρα είμαι εδώ που ήμουν πάντα να περιμένω, όχι δεν φεύγω, αν είναι να γυρίσει να με βρει εδώ.

(Ετούτη η άνοιξη και ετούτος ο Απρίλης φέρνουν μαζί τους έναν αέρα δισήμαντο. Θες να νιώσεις το "άνοιγμα" του κόσμου γύρω σου, με τις προκλητικές αλλαγές στην όψη των φυσικών πραγμάτων. Και, ξαφνικά, μια στροφή προς τη μέσα κατάσταση σε προσγειώνει. Γιατί περισσότερο δίνουμε σάρκα και υπόσταση στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα με τα δικά μας μάτια, τη δική μας εσώτερη διάθεση. Θα λάβεις μέρος στη συνωμοσία των φυσικών πραγμάτων ή θα προτιμήσεις την εσωτερική διέξοδο; Απρίλης ανέξοδος για επιπόλαια κοιτάγματα. Πολύ βαρύς, ωστόσο, για ευαισθησίες, κάπως πιο επιρρεπείς σε δύσκολες διαδρομές.

Και, μεταφορικά μιλώντας:
Μια φωτογραφία, τραβηγμένη λίγο πιο παλιά, σε κοιτάζει και σου κλείνει το μάτι. Εν προκειμένω, στρέφεται εναντίον σου βρίσκοντας επιτέλους τον στόχο)

Διώνη Δημητριάδου

(Πικάσο, Γυναίκα καθισμένη σε πολυθρόνα, 1909)