Όταν η απώλεια εισβάλλει στον ανύποπτο προσωπικό σου χώρο

«Λες και ξαφνικά μπήκε απ’ το παράθυρο μια αστραπή κι όλα πήραν καθαρές κι έντονες διαστάσεις. Πρόσεξα την κλωστή που κρεμόταν απ’ το ξηλωμένο στρίφωμα του μανικιού του γιατρού, είδα ένα τριμμένο, φαγωμένο σημείο πάνω στο χαλί, το εμαγιέ λαβομάνο στη γωνία, τη σκόνη στον καθρέφτη που ήταν κρεμασμένος πάνω απ’ το τζάκι. Λες και ακινητοποιήθηκε ο χρόνος, κι εγώ με τον δρα Γκέρχαρτ, το θείο Σουκρού και τον Φρανσουά ήμασταν μορφές γκρίζες σε μια φωτογραφία, παγωμένες στην αιωνιότητα».

(Ρένα Πετροπούλου-Κουντούρη, «Η αγάπη είναι δύναμη»

Απολύτως συγκρατημένη γραφή. Ούτε θρήνος ούτε υπερβολές. Εκεί που κάποια άλλη πένα θα επέλεγε την ευκολία μιας πληθωρικής πολυλογίας (η οποία θα αποκάλυπτε όμως και την ένδεια του συγγραφέα) εδώ έχουμε την εκκωφαντική σιωπή. Είναι η στιγμή που ο κόσμος σου καταρρέει και τότε η παραμικρή λεπτομέρεια των αντικειμένων γύρω σου -όσο αμελητέα και να είναι η παρουσία τους κάτω από άλλες συνθήκες- είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας για να μη χάσεις την επαφή με την πραγματικότητα.

(φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου)