Μια μνήμη από έναν πίνακα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου

Αυτή η λεπτομέρεια από τον πίνακα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου «Η ταφή του κόμητος Οργκάθ» βρισκόταν στον τοίχο του παιδικού και εφηβικού μου δωματίου, σε μια πρόχειρη κάπως ρεπροντυξιόν, κολλημένη σε ξύλο. Δεν θυμάμαι πώς βρέθηκε εκεί ούτε ποιος είχε φροντίσει να απομονώσει από τη συνολική εικόνα αυτή την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα απεικόνιση των δύο μοναχών.

Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, δεν ξέρω πια πού βρίσκεται. Θυμάμαι, πάντως, την εντύπωση που μου έκαναν αυτές οι δυο μορφές, έτσι όπως σιωπηλά αλλά εύγλωττα σχολιάζουν το μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Ο ένας με την «υποταγή» στα δογματικά της θρησκευτικής του εκδοχής και ο άλλος με την αμφιβολία που του υπαγορεύει ο σκεπτικισμός της δικής του πίστης.

Η οπτική του μέγιστου ζωγράφου πόσα μπόρεσε να πει, και μόνο σε μια μικρή γωνίτσα του μεγάλου πίνακα!