Μικρά λογοτεχνικά  

"Τασούλης" ένα ποίημα του Ζαχαρία Σώκου

Δεν συμβαίνει συχνά να σε ταράζουν κάποιοι στίχοι, εκεί που ψάχνεις και διαβάζεις τόσα και τόσα στιχουργήματα, νέα και παλαιότερα. Ανοίγεις μια συλλογή ποιημάτων και ξαφνικά νιώθεις πως κατανοείς. Μπορεί γιατί κάποτε έψαχνες κι εσύ τα αδιόρατα νήματα που δένουν το τότε με το σήμερα. Ίσως πάλι γιατί κάποιες απώλειες «γράφουν» πιο βαθιά, σαν βρίσκουν το καθρέφτισμά τους σ’ εκείνα τα πολύτιμα της προφορικής παράδοσης. Όπως κι αν το δεις, ετούτο το σπαρακτικό, γραμμένο από τον Ζαχαρία Σώκο, έρχεται και ενώνει όλα τα παλιά με τα καινούργια και μιλάει ακατάπαυστα. 

(στη συλλογή του Ζαχαρία Σώκου «Άλλα ρούχα», από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, θα επανέλθουμε εκτενέστερα)

Τασούλης

«Στης άνοιξης το τάραγμα

Και στης αυγής το κρύο… »

Τασούλης, δημοτικό τραγούδι Σαρακατσαναίικο.

«Στης άνοιξης το τάραγμα»

Τάσο μ’ Τασούλη μ’,

ένα ακροκέραμο έπεσε

ρόδι απ’ το κλαδί του

πιάνω τον πορφυρό καρπό

αίμα τα χέρια βάφω.

Κι ήσουνα λέει αξύριστος σαν τότε,

στο παραθύρι το γνωστό μου γνέφεις και γελούσες.

Και παίζαμε μπιλιάρδο στου Ανέστη

τα χρόνια μας σε μπίλιες καραμπόλες.

Σε μια παλιά VHS που ξαναβλέπω

ρεμπέτικα τραγούδαγες γελώντας,

μαύρο κραγιόν τα μάτια σου βαμμένα

τρέχουνε δάκρυα γυάλινα

γυάλινη κι η ζωή μας.

Και βλέπω στου οδηγού το καθρεφτάκι

σφαγμένο κόκορα μεσοστρατίς να αναπηδάει

πικρό προαίσθημα που φτερουγίζει.

Πετάω τα σκεπάσματα, Τάσο μ’ Τασούλη μ’.

(Ζαχαρίας Σώκος, «Άλλα ρούχα»)