"Τα στολίδια"

"Τα στολίδια"

Ένα τετράγωνο μεγάλο κουτί, πολύ βολικό, από αυτά που αποθηκεύεις πράγματα για να χωράνε στις ντουλάπες. Το ανοίγω μια φορά το χρόνο, τέτοιες μέρες. Στοιβαγμένα μέσα του με προσοχή και αγάπη όλα αυτά τα πολύχρωμα, φτιαγμένα από ζεστά υλικά (χαρτί, ξύλο, ύφασμα) να σου θερμαίνουν τον μέσα κόσμο σου, να σου θυμίζουν τα πρόσωπα που μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια θέλησαν να σου στολίσουν όχι μόνο το δέντρο αλλά και την ψυχή χριστουγεννιάτικα.

Κάποτε, πολλά χρόνια πριν στα παιδικά μας, στολίζαμε μόλις δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα (όχι όπως τώρα με τα αμερικάνικα έθιμα να έχουν κατακλύσει τον κόσμο μας και να βλέπεις από τον Νοέμβριο ακόμη τα λαμπιόνια και τα στολίσματα να φωτίζουν τους γκρίζους δρόμους) και ακολουθούσαμε και το ανάλογο τελετουργικό. Ένα ένα τα πολύχρωμα βγαίναν από το κουτί και κρεμιόντουσαν με τη σειρά που ήθελα εγώ και ο αδελφός μου. Ταυτόχρονα έπρεπε να μπει στο φορητό πικάπ το μικρό δισκάκι (45 στροφών) με την παιδική χορωδία της Βιέννης να τραγουδάει τα μαγικά χριστουγεννιάτικα σε ηχογράφηση του ’56, συνομήλικο λοιπόν με μένα, αγορασμένο για τα πρώτα μου Χριστούγεννα από τον φιλόμουσο πατέρα μου που -αν και άθρησκος- ήθελε να ακούγονται αυτά τα συγκεκριμένα θρησκευτικά άσματα στο σπίτι από τη εξαίσια βιεννέζικη χορωδία. Αθάνατο δισκάκι, αγαπημένο, ζει ακόμη αν και με πολλές γρατζουνιές πια. Στο εξώφυλλο μια ορχήστρα από αγγελάκια-κουκλάκια.

Από εκείνα τα στολίδια του παιδικού μου δέντρου έχουν απομείνει πια μόνον τρία χάρτινα, που έχουν την τιμητική τους σε κάθε νέο στόλισμα. Από φίλους, από αγαπημένα πρόσωπα προέρχονται όλα τα υπόλοιπα θυμίζοντάς μου στιγμές, χαμόγελα και λόγια που έχουν φύγει ανεπιστρεπτί.

Σήμερα τα θυμήθηκα όλα αυτά, καθώς είπα για μια ακόμη φορά να τα δω να κρέμονται στο δέντρο μου. Μπορεί και να καταφέρουν να διαλύσουν τη μέσα σκοτεινιά, να αφαιρέσουν έστω για λίγο το γκρίζο των ημερών του έξω κόσμου. Μπορεί και όχι. Εσωτερική ανάγκη, είπα, και συμμορφώθηκα.

Μακάρι λίγο να ξανοίξει η διάθεση. Το εύχομαι για όλους σας.

Διώνη Δημητριάδου