Ο μέσα χρόνος

Ο μέσα χρόνος

Παράξενη η πορεία που ακολουθεί ο μέσα χρόνος. Και άχρονοι οι χρόνοι του. Ανοίγεις κάποιο παλιό τετράδιο, βρίσκεις στίχους γραμμένους  κάποτε, δεν ξέρεις πότε γιατί ποτέ δεν κράταγες ταυτότητα των σκέψεων. Μιλάν ακόμη μέσα σου, νιώθεις να πάλλεται πίσω τους μια φυγή.

«Ένα μικρό παράπονο κρατώ, σαν το παιδί

που δε του τέλειωσαν το παραμύθι,

κι έμεινε ξάγρυπνο το τέλος να φαντάζεται.

Τώρα τις νύχτες αγκαλιάζω ένα φεγγάρι

που εσύ ποτέ σου δε θα δεις»

Και δεν μιλάς για τον παλιό τον πόνο ούτε για το ατελές κάποιων πραγμάτων. Με αυτά συμβιβάζεσαι. Δεν καταφέρνεις όμως καθόλου να συσχετίσεις τους στίχους με το πρόσωπο. Ίσως γιατί η μνήμη φθίνει. Ή πάλι γιατί όλα τα παλαιά σου φαίνεται πως μοιάζουν. Ωστόσο, είναι κάπως περίεργο να νιώθεις θλίψη για μια απρόσωπη πλέον απουσία. Εκτός αν οι στίχοι από ένα όριο χρονικό και πέρα αυτονομούνται και έτσι ελεύθεροι μπορούν να εκφράσουν εσένα σήμερα. Ως αναγνώστη πια.

Διώνη Δημητριάδου