Μεταφορικά μιλώντας (ο μικρός σκορπιός)

Μπορεί να φταιν τα μαύρα σύννεφα

που όλο κλείνουν τον ορίζοντα,

μπορεί να είναι η φωνή από τον μέσα κόσμο

που θα ‘θελε εναγωνίως να πει

πόσο η έξω σκοτεινιά ανώφελη είναι,

δεν γεννά τα ποιητικά τα πράγματα,

αν κάτι σαν μικρός σκορπιός

δεν σιγοκαίει με την ανάσα του

κεντρίζοντας με το αγκάθι της ουράς του

κάθε απόπειρα αθώωσης

των πεπραγμένων σου.

Παλιά αλήθεια αυτή και πικραμένη

έρχεται στο μυαλό και δικαιώνει

δυο στίχους που ξεφύγανε

και χάνοντας τον δρόμο των πολλών

ξαστόχησαν και στράγγιξαν πολύ νερό

στ’ αυλάκι του καιρού.

Ας είναι.

Με όσα μπορεί ο καθένας ας μιλά

κι ας ανιχνεύει μέσα στην πηχτή του πλήθους μάζα

κάποιο στοχαστικό παιδί

ν’ αφουγκραστεί  ετούτο το ροκάνισμα του νου,

που όλο γεννά  λόγους αγύρτες, πλάνητες

κι ανατροπείς των δεδομένων.

Διώνη Δημητριάδου