«Security»

Πώς ξεφύγατε πάλι από της μέσα φυλακής την επιτήρηση;

Πίστη πολλή έδωσα φαίνεται σε βλέμμα ξύλινο

“ούτε που θα μας ξαναδείς ποτέ” υπόσχονταν

την ώρα που αποθήκευαν προσεκτικά  τον κάθε στίχο.

Μα στάθηκε αρκετή κάποια τυχαία ματιά

σε θάλαμο υποδοχής ψυχρού ιατρείου,

όταν φωτίστηκε στον τοίχο το ολοκίτρινο της ζωγραφιάς.

Σαν το παλιό το φως εκείνου του μεσημεριού

που αποκοίμιζε τα πάντα γύρω,

όμως με άσβηστα μάτια

γράφοντας τα άγραφα και κρύβοντας τα αληθινά

μονάχη αποτύπωνα τα σκόρπια λόγια  στο χαρτί

“και είσαι αυτή την ώρα του μεσημεριού

ένας κόσμος ολόκληρος στα μάτια μου”

Πρέπει αλήθεια όλη αυτή η αναλαμπή 
να βάφεται στο κίτρινο;

Γι’ αυτό σου λέω,

η φύλαξη δεν είναι βέβαιη.

Η αυτοπροστασία επιβάλλεται.

Διώνη Δημητριάδου

(εικόνα: Vincent Van Gogh, L’ heure de midi)