«Αποτύπωμα ετερότητας»

Εύκολα λόγια και στεγνά

δεν το μπορούν  το ένδυμα

της δήθεν συμφιλίωσης,

πέφτει από πάνω τους

αφήνοντας γυμνό το σώμα,

και εκεί ακριβώς που πάλλεται η ζωή

κάποιοι μονάχα πτώμα βλέπουν.

Ας μη δειλιάζετε άλλο πια

κοράκια πεταρίζουν, φωνασκούν

γυρεύοντας να δείξουν με το δάχτυλο γυρτό,

να φάνε και να πιουν.

Εκεί που θάλλει η ζωή,

κάποιοι μόνο αηδία βλέπουν

και μοναξιά, εκεί που πλήθη γεύονται

αντάμα τη ζωή.

Το αποτύπωμα που αφήνει

μια αλλιώτικη ματιά

είναι βαθύ και καταπίνει

κάθε κοινό και καθημερινό

μονάχο περιφέροντας σε άδοξους καιρούς

στεφάνι αθανασίας

για όσους το τολμούν,

γιατί τ’ αγκάθια του τρυπούν

κι αφήνουνε σημάδια.

Να ακολουθήσουν κι άλλοι

με φανερή εξοικείωση σε επιφάνεια επικλινή.

Δεν πέφτουν, κρατάνε πιο γερά τα ανύπαρκτα σχοινιά

και διασκεδάζουν τις επινίκιες ιαχές του πλήθους.

Ποιο χνάρι παρουσίας να αναλογεί

για μια ισορροπία στο κενό

χωρίς σχοινιά να στέκονται φρουροί

στη θέα της συντριβής;

Διώνη Δημητριάδου

(Από το συλλογικό έργο "Ετερότητα", Μικρές εκδόσεις)

Ο πίνακας είναι της Βάσως Τσολακίδου