Η Φωτεινή Βασιλοπούλου
γράφει για το βιβλίο της
Διώνης Δημητριάδου
«Ο Βιωμένος Χρόνος –
μικρές ιστορίες»
εκδόσεις ΑΩ, 2017
Οι μικρές ιστορίες στον Βιωμένο Χρόνο της Διώνης Δημητριάδου
μπορεί να είναι μικρές, αλλά ταυτόχρονα είναι μεγάλες και σπάνιες, όπως οι
αγαπημένες σου καραμέλες με γεύση γλυκόριζα, που τόσο δύσκολα τις βρίσκεις,
ώστε τις κρατάς ώρα πολλή στο στόμα να μη λιώσουν, να τις απολαύσεις. Ή πάλι
είναι σαν το ουμάμι, την πέμπτη γεύση των γιαπωνέζων, εκείνη που πυροδοτεί τις
υπόλοιπες τέσσερις.
Στις ιστορίες συμπεριλαμβάνονται αναμνήσεις, περιγραφές,
στιγμιότυπα. Χρόνος βιωμένος, αλλά φιλτραρισμένος σε ηθμό ψυχικών και
συναισθηματικών διεργασιών, ο οποίος αποδίδεται στον αναγνώστη σαν μικρά
φιλοσοφικά δοκίμια τρόπον τινά, απόσταγμα ζωής δοσμένο με οξυδέρκεια, ακρίβεια,
λιτότητα, χωρίς τίποτα το περιττό, κάποιες φορές ελλειπτικά, αλληγορικά,
ονειρικά, όπως το παρακάτω απόσπασμα.
Το άλλο φεγγάρι
Θυμάμαι μια εποχή που
το φεγγάρι έμπαινε στο σπίτι βρίσκοντας τον δρόμο του κατρακυλώντας από το
βουνό, φιλικά παραμερίζοντας την πιο ψηλή κορφή του κυπαρισσιού. Τίναζε μετά τα
ρούχα του από τα χώματα, ζήταγε ένα ποτήρι νερό να ξαποστάσει λίγο και
ξανάφευγε.
…
Τελευταία πια δεν
έρχεται. Μπορεί να βρήκε αλλού νερό πιο δροσερό, μπορεί και άλλα τραγούδια να
ταιριάζουν πιο καλά στο γέρικο φεγγάρι. Ίσως, πάλι, να φταίμε εμείς που όλο
ξεχνάμε να ανοίξουμε το παράθυρο και χτυπάει στο τζάμι και ζαλίζεται.
…
Έργα:
Για μια χούφτα ζωή, Γαβριηλίδης, 2015
Τα ποιήματα
του 2016, Κοινωνία των (δε)κάτων, 2017 (συλλογικό)
Ο ποιητής Ορέστης
Αλεξάκης, Κουκκίδα, 2018 (συλλογικό)
Λάμψη
Λεπιδοπτέρων, Εκδόσεις των Φίλων, 2018 (μαζί με τον ποιητή Γιώργο Γάββαρη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου