ο ήχος της Πρωτοχρονιάς

ο ήχος της Πρωτοχρονιάς

Κάποια πράγματα δένουν όμορφα στο μυαλό μας, βρίσκουν την καλή τους ώρα και δεν το κουνάν από κει καθόλου, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς μαζί με τη χαλαρότητα που επιβάλλει η μέρα δεν μου φαίνεται κανένας άλλος ήχος πιο ταιριαστός με την όλη αίσθηση που υπαγορεύει αυτή η ημερολογιακή αρχή. Φυσικά πρόκειται για υπόθεση απολύτως εσωτερικής διεργασίας, δουλεμένη από την παιδική ηλικία και βιωματική πια με την πατίνα του χρόνου να σημαδεύει όμορφα το περιτύλιγμά της. Ο πατέρας μου μας την είχε επιβάλει σχεδόν τελετουργικά, και την περιμέναμε όλοι στην οικογένεια. Δεν ήταν δυνατόν να ξεκινήσει η χρονιά χωρίς την υπόκρουση τη μουσική από τη Βιέννη. Κάτι που το αυτί μας, εμάς των παιδιών, είχε συνηθίσει τον κλασικό ήχο, κάτι η γιορτινή ατμόσφαιρα, κι ας ήταν από άλλη χώρα και τόσο μακριά από τα δικά μας τότε πιο λιτά χρόνια της δεκαετίας του ’50, ερχόταν φυσιολογικά εκεί προς το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς το άκουσμα και συνόδευε τις σκέψεις που κάναμε για το πώς θα θέλαμε να πάνε τα πράγματα τον νέο χρόνο. Υπήρχε βέβαια και το αναπόφευκτο τίμημα. Δεν επιτρεπόταν (παρά τις διαμαρτυρίες της μητέρας μας) να διακοπεί η συναυλία για το μεσημεριανό τραπέζι. Έτσι, μας έκοβε η πείνα μέχρι να ολοκληρωθεί η μαγική ακουστική και να απολαύσουμε το γεύμα, λίγο πιο κρύο για να πούμε την αλήθεια.

Όλα αυτά μου έρχονται στο μυαλό, καθώς περιμένω για μια ακόμη φορά τη συναυλία της Βιέννης. Κι ας είναι τόσο απόμακρη πια η θύμηση εκείνης της εορταστικής πρώτης κάθε φορά του χρόνου. Κι ας είναι πια τα ακούσματα πολλά και ποικίλες οι παραστάσεις, που η ζωή μάζεψε στη σκέψη. Κι ας είναι ίσως μια πολυτέλεια να μιλάμε για τέτοια πράγματα (χλιδάτα όσο να πεις) μέσα σε μια ατμόσφαιρα, που δεν έχει πια το απολύτως χαρούμενο φορτίο.

Πάλι θα αφεθώ στη μαγεία της μουσικής που αγαπώ, πάλι θα καθυστερήσει το τραπέζι, χωρίς εδώ και πολλά χρόνια τις διαμαρτυρίες της μητέρας, πάλι μια γλυκιά μελαγχολία θα γεμίσει την ατμόσφαιρα. Λέω, όμως, πως μια δόση θλίψης είθισται να συνοδεύει τη σημερινή μέρα. Ας είναι η αφορμή αυτής της αίσθησης η μαγική συναυλία.

(Διώνη Δημητριάδου, Ο Βιωμένος Χρόνος - μικρές ιστορίες, εκδόσεις ΑΩ, 2017)